گونه شناسي فقهي مذاكره سياسي با دشمنان به استناد تاريخ (با تطبيق بر مذاكره با آمريكا)

مذاكره سياسي، يكي از روش هاي ديپلماسي است كه در دوران معاصر رونق فراوان يافته است. مصالح و مفاسد، ضرورت ها، اهداف، طرف مذاكره، بازخوردهاي بين المللي، و... موجب شده است تا در مورد مذاكره جامعه اسلامي با دشمنان، اختلاف نظراتي به وجود بيايد. اين اختلاف نظرها غالباً در مورد مذاكره با آمريكاست. اين مقاله بارويكرد تحليلي- توصيفي و با توجه به تاريخ اسلام و رفتارهاي پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام و مباني فقهي، به گونه شناسي انواع مذاكرات مي پردازد تا خط مشي دولت اسلامي روشن گردد. در اين تحقيق، با دسته بندي مذاكرات پيامبراكرم و اهل بيت عليهم السلام در پنج دسته به تحليل و تطبيق مذاكرات امروزي با آن پرداخته شده است. اين مهم موجب مي شود تا عملكرد پيامبر و ائمه اطهار در مذاكراتشان، الگوي مذاكرات امروزي واقع شود و هر نوع مذاكره اي با دول ديگر و بخصوص آمريكا به اشتباه، با مذاكرات آن بزرگواران هم سنخ جلوه داده نشود. به طوركلي، با شرايطي كه از تاريخ مذاكرات پيامبر و اهل بيت ايشان به دست مي آيد؛ دعوت، نصيحت، امربه معروف و نهي از منكر، مذاكره از روي اضطرار و تحميل، در مذاكرات آن بزرگواران به چشم مي خورد.