تحليل روابط فضايي شهرهاي كوچك و روستاهاي پيراموني (مطالعه موردي: شهر گهواره در استان كرمانشاه)

فاقد عنوان و چكيده لاتين

افزايش جمعيت مناطق شهري تهران خارج از ظرفيت آن مشكلات كالبدي، اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي را براي برنامه‌ريزان شهري و شهروندان فراهم آورده است كه بخش بزرگي از اين جمعيت‌پذيري ناشي از عدم توجه برنامه‌ريزان به مسائل تراكمي مي‌باشد. اين معضل زماني دوچندان مي‌شود كه در بافت فرسوده مناطق شهري براي ايجاد انگيزه در ميان شهروندان جهت نوسازي بافت تسهيلاتي ارائه مي گردد كه ناخواسته تراكم جمعيتي را افزايش مي‌دهد. هدف اين پژوهش كاربردي، بررسي اثرات تراكم جمعيتي، تراكم كاربري و تراكم ساختماني بر تاب‌آوري، محلات ناحيه يك منطقه چهارده شهر تهران مي‌باشد. در اين پژوهش از مدل فازي استفاده شده است و روش جمع‌آوري داده‌ها نيز به صورت اسنادي و ميداني صورت گرفته است. نتايج حاصل رابطه منفي را بين تراكم‌هاي شهري با تاب‌آوري نشان مي‌دهد يعني با افزايش تراكم، ميزان تاب‌آوري محلات كاهش و آسيب‌پذيري آنها افزايش مي يابد. از آنجايي كه عدم قطعيت در مبحث تاب‌آوري حايز اهميت است مدل فازي بهترين گزينه براي نرمال نمودن داده‌ها مي‌باشد كه مورد استفاده قرارگرفته است. براساس اين پژوهش محله دژكام بالاترين رتبه تراكمي را به خود اختصاص مي‌دهد كه نشان از پايين بودن تاب‌آوري اين محله و افزايش آسيب‌پذيري آن دارد و محله آهنگران با كمترين تراكم كاربري و تراكم ارتفاعي تاب‌آورترين محله ناحيه يك منطقه 14 از منظر تراكمي مي‌باشد.