شناسايي و رتبه بندي چالش هاي يادگيرندگان در آموزش و بهسازي مجازي منابع انساني (مطالعه موردي: دانشگاه شهيد بهشتي)

آموزش مجازي يكي از مهم ترين مولفه هاي آموزش مستمر است و به اعتقاد سازمان ها نقش و مزاياي قابل ملاحظه اي در آموزش و بهسازي منابع انساني دارد. اما بايد خاطرنشان كرد كه، تحقق اين مزايا و استفاده بهينه از ظرفيت هاي آموزش مجازي مستلزم شناسايي و رفع موانع پيش روي آن است. ازاين رو، پژوهش حاضر با هدف شناسايي و رتبه بندي چالش هاي يادگيرندگان در آموزش و بهسازي مجازي منابع انساني دانشگاه شهيد بهشتي و به شيوه توصيفي- پيمايشي انجام شده است. جامعه آماري پژوهش كليه كاركنان دانشگاه شهيد بهشتي (166 نفر) بود كه حداقل در يك دوره آموزش به صورت مجازي شركت كرده بودند و تعداد 115 نفر از آنان به عنوان نمونه، بر اساس نمونه گيري تصادفي خوشه اي و با استفاده از جدول كرجسي- مورگان انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه اي محقق ساخته بود كه گويه هاي آن بر اساس مرور پيشينه پژوهش و مراجعه به مقالات و پايان نامه هاي مرتبط و مشابه طراحي و تدوين شد. روايي پرسشنامه مذكور توسط 5 نفر از صاحب نظران آموزش مجازي و منابع انساني؛ و پايايي آن با محاسبه آلفاي كرونباخ 95/0تاييد شد. داده هاي حاصل با استفاده از شاخص هاي آمار توصيفي (ميانگين، انحراف معيار) و آمار استنباطي (t تك نمونه اي و آزمون رتبه بندي فريدمن) تجزيه وتحليل شدند. نتايج نشان دادند كه مهم ترين چالش هاي به كارگيري آموزش مجازي در آموزش و بهسازي منابع انساني به ترتيب مربوط به چالش هاي آموزشي با ميانگين رتبه اي (99/2)، و زيرساختي - فني با ميانگين رتبه اي (74/2) است. نتايج تحقيق همچنين نشان داد كه، چالش هاي فرهنگي-اجتماعي و اخلاقي براي به كارگيري آموزش مجازي در آموزش و بهسازي منابع انساني، از كمترين ميزان اهميت برخوردار هستند. كاربردهاي يافته هاي اين تحقيق براي ارتقاي استفاده از آموزش مجازي در راستاي بهبود آموزش و توسعه منابع انساني نيز مورد بحث قرار گرفته است.