اثر فعاليت بدني و ميدان الكترومغناطيسي كم فركانس 217 هرتز بر فعاليت حركتي موش صحرايي

سابقه و هدف: امروزه استفاده گسترده از تلفن هاي همراه، نگراني ها را درباره اثرات بيولوژيكي ميدان هاي الكترومغناطيسي اين وسيله ارتباطي بر بدن انسان فزوني بخشيده است. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش فعاليت بدني در تعديل اثرات ميدان الكترومغناطيسي كم­فركانس تلفن همراه بر فعاليت حركتي موش صحرايي انجام شد. مواد و روش ­ها: براي انجام مطالعه تجربي حاضر، تعداد 70 موش صحرائي بالغ در هفت گروه فعاليت بدني بلند مدت و كوتاه مدت، كنترل، ميدان الكترومغناطيسي، شَم، فعاليت بدني بلندمدت-ميدان الكترومغناطيسي و فعاليت بدني كوتاه مدت-ميدان الكترومغناطيسي تقسيم شدند. گروه فعاليت بدني كوتاه مدت و بلند مدت به ­ترتيب يك هفته و يك ماه هر روز به­ مدت 30 دقيقه روي تردميل به دويدن پرداختند. گروه ميدان الكترومغناطيسي نيز به­مدت يك ماه هر روز سه ساعت در دستگاه شبيه ساز امواج تلفن همراه قرار گرفتند. گروه ­هاي تركيبي فعاليت بدني-ميدان الكترومغناطيسي، بعد از قرارگيري موش ها در دستگاه شبيه ساز امواج تلفن همراه، جهت انجام فعاليت بدني روي تردميل منتقل مي شدند. در نهايت، شاخص هاي زمان حركت، مسافت طي شده و سرعت حركت اندازه گيري شد. نتايج: ميدان الكترومغناطيسي تلفن همراه موجب كاهش معني دار فعاليت حركتي موش ها نسبت به گروه شم گرديد. فعاليت بدني بلند مدت و كوتاه مدت به­ طور معني داري فعاليت حركتي موش هاي تمرين كرده را نسبت به گروه كنترل افزايش داد (0/05≥P)، اما فعاليت حركتي گروه هاي تركيبي (تحت تابش و داراي فعاليت بدني) اختلاف معني داري با گروه تحت تابش نداشتند (0/05≤P). نتيجه­ گيري: نتايج نشان داد كه استفاده از فعاليت بدني نمي­ تواند به­ طور معني داري از كاهش فعاليت حركتي ناشي از ميدان الكترو­مغناطيسي كم­فركانس تلفن همراه جلوگيري نمايد.