سياست خارجي ژاپن در آسياي مركزي

بعد از جنگ جهاني دوم ژاپن زير چتر امنيتي ايالات متحده قرار گرفت. به سبب منطق نظامي حاكم بر جنگ سرد، ژاپن در اين دوران بازيگري حاشيه اي و منفعل در نظام بين‌الملل بود، اما با اضمحلال نظام دوقطبي فضا براي اجراي سياست خارجي مستقل تر توسط ژاپن مهيا گرديد. در اين زمان آسياي مركزي خود در بطن تحولات پسا جنگ سرد قرار داشت. به طوري كه پنج جمهوري مستقل در منطقه متولد شدند. همزماني دو تحول فوق اين سوال را به ذهن متبادر مي سازد؛ كه ابعاد و طرح هاي سياست خارجي ژاپن در آسياي مركزي چه بوده است؟ سياست منطقه اي ژاپن در آسياي مركزي حائز ويژگي هايي است كه ريشه در دكترين يوشيدا دارد. ژاپن در دوران جنگ سرد كشوري استراتژيك و منفعل بود، اما در دوران پسا جنگ سرد تبديل به دولتي انطباق پذير در عرصه بين الملل شد. تعبير انطباق پذيري ژاپن در آسياي مركزي حضور كم‌رنگ در طرح هاي سياسي و نظامي و تأكيد بيشتر بر ابعاد اقتصادي است. به طور كلي، سياست خارجي ژاپن در آسياي مركزي داراي دو بُعد سياسي و اقتصادي است، اما در طرح هاي ژاپن، بُعد اقتصادي اولويت بيشتري دارد. ماهيت طرح هاي ژاپن در آسياي مركزي اين پيام را به همسايگان آن مخابره مي كند كه توكيو تمايل چنداني به رقابت ژئوپليتيك در منطقه ندارد و در تلاش است كه بر مبناي منافع اقتصادي مشترك عمل كند. در اين مقاله سياست منطقه اي ژاپن در قالب نظريه ثبات هژمونيك بررسي شده است.