فضا‌هاي ديجيتال و سنت خلق محيط‌هاي انگاره‌گرايانه در صحنه‌پردازي تئاتر معاصر غرب

اصطلاح «محيط انگاره‌گرايانه» به فضايي اشاره مي‌كند كه داراي ظاهر گول‌زننده است و مي‌تواند در مخاطب، تصوري غيرواقعي از آنچه واقعاً وجود دارد، ايجاد كند. اين سنت از يونان باستان تاكنون استمرار داشته و به شكل‌هاي مختلفي ساخته شده است. صحنه‌پردازي تئاتر معاصر غرب به مدد تكنولوژي‌هاي نوين‌، فضاهاي ديجيتالي‌اي را ايجاد كرده كه به آنها «‌دكور نرم» مي‌گويند. اين فضا‌ها قادر به خلق محيط‌هاي انگاره‌گرايانه‌اند و به همراه «‌دكور‌هاي سخت»، اِمكان‌هاي اجرايي جديدي براي كارگرداني و بازيگري به وجود آورده‌اند. هدف اصلي مقاله حاضر، تبيين نقش فضاهاي ديجيتال در ‌كمك به خلق محيط‌هاي انگاره‌گرايانه در صحنه‌پردازي تئاتر معاصر غرب و نيز اِمكان‌هاي اجرايي جديدي است كه در حوزه‌ي بازيگري و كارگرداني به دست آمده است. در اين مسير، تكيه بر آثاري از جورف اسووبودا، پاول سرمون و مارسل روكا است. روش تحقيق، ‌توصيفي‌ـ تحليلي بوده و با استناد به منابع كتابخانه‌اي و تصاوير ‌انجام شده است. نقش تصوير متحرك، فناوري تلماتيك و بدن بازيگر، به عنوان اركان اساسي خلق محيط‌هاي انگاره‌گرايانه، مطرح است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد، تكنولوژي‌هاي ديجيتال نه‌تنها باعث تعامل و اشتراك‌گذاري فضاي داخل و خارج از صحنه براي بازيگري و كارگرداني شده‌اند، بلكه نويد پديد آمدن مديوم جديدي را مي‌دهند كه شايد بتواند هر آنچه را تئاتر كم دارد و همه‌ي آنچه را سينما نمي‌تواند به دست آورد، محقق ‌كند.