پديد آورندگان :
صفايي، امير نويسنده دانشگاه تهران,ايران , , فريادي، شهرزاد نويسنده دانشكده محيط زيست,گروه مديريت برنامه ريزي آموزش,دانشگاه تهران,ايران , , شيخ محمدي، مجيد نويسنده دانشكده مهندسي صنايع و سيستم‌ها,دانشگاه تربيت مدرس,ايران , , صالحي، اسماعيل نويسنده دانشكده محيط زيست,گروه برنامه ريزي محيط زيست,دانشگاه تهران,ايران ,
كليدواژه :
ابزارهاي سياست‌گزاري , پيرامون شهر , بهينه‌كاوي , حفاظت زمينهاي كشاورزي , تغيير كاربري
چكيده فارسي :
با توجه به روند پرشتاب تبديل زمينهاي كشاورزي به كاربري‌هاي ساخته شده در پيرامون شهرهاي ايران، ارزيابي سياست‌هاي كشور و ارائه راهكارهايي براي بهبود سياست‌گزاري در اين زمينه ضروري است. در اين پژوهش، برخي از مهمترين ابزارهاي سياست‌گزاري عمومي براي مديريت رشد شهري و حفاظت زمينهاي كشاورزي معرفي ميگردد. سپس تجارب حفاظتي پنج كشور ايالات متحده، كانادا، بريتانيا، هلند و ايران بررسي و با روش تحليل تطبيقي از نظر متغيرهايي مانند نحوه استفاده ابزارهاي سياستي مقايسه مي‌شود. با الگوبرداري از اين بينش‌ها، نقاط ضعف و قوت و راهكار‌هاي كلي بهبود نظام سياست‌گزاري ايران ارائه مي‌شود. بر اساس نتايج، مهمترين چالش‌هاي ساختار سياستي ايران، تخصيص غيرمنصفانه هزينه‌هاي حفاظت بين ذي‌نفعان، عدم انسجام سياست‌ها و بي‌توجهي به تأثير تعاملات ذي‌نفعان بر تبديل زمينهاي كشاورزي است. براي اصلاح اين موارد، پيشنهادات ذيل ارائه شده است: 1) توسعه ظرفيت سياست‌گزاري و ارائه مشوق به مالكان زمينهاي كشاورزي 2) تدوين چارچوب سياست‌گزاري حفاظت زمينهاي كشاورزي شامل اولويت‌ها، استراتژي‌ها و ابزارهاي سياستي 3) حل و فصل مناقشات براي ايجاد تعادل بين منافع ذي‌نفعان. مهمترين نقد ساختار مديريتي ايران ناهماهنگي تصميمات سازمان‌هاي مسئول است. پيشنهاد مي‌شود با ايجاد سازماني مستقل براي مديريت مسائل مربوط به حفاظت و كاربري زمين، كارويژه هاي سياستي اين دو حوزه تجميع شود.
