تأثير برنامه آموزشي بر اساس مدل سازگاري "روي" بر سازگاري رواني اجتماعي بيماران ديابتي نوع دو بيرجند

مقدمه و هدف: بيماري ديابت نوع دو يك بيماري مزمن با عوارض متنوع و متغير مي باشد كه سبب به چالش كشيده شدن سازگاري رواني اجتماعي بيماران مي گردد. اين مطالعه با هدف تأثير برنامه آموزشي بر اساس مدل سازگاري "روي"بر سازگاري رواني اجتماعي بيماران ديابتي نوع دو بيرجند در سال 1392 صورت گرفته است. مواد و روش ها: در اين مطالعه نيمه تجربي، از بين بيماران ديابتي نوع دو، با سن 30 تا 70 سال مراجعه كننده به كلينيك ديابت بيرجند 60 نفر از طريق نمونه گيري در دسترس انتخاب و از طريق تخصيص بلوكينگ در دو گروه شاهد و مورد قرار گرفتند. ابتدا فرم مشخصات دموگرافيك، پرسشنامه سازگاري رواني اجتماعي با بيماري در هر دو گروه تكميل گرديد و در گروه مورد علاوه بر ابزار فوق فرم بررسي و شناخت "روي"نيز تكميل شد. در بيماران گروه مورد رفتارهاي ناسازگار تعيين و براساس آن برنامه آموزشي تدوين و طي 8 جلسه آموزش گروهي و 2 جلسه آموزش چهره به چهره اجرا گرديد و به مدت 1 ماه از طريق تماس تلفني پيگيري شدند. يافته ها با استفاده از نرم افزار اماري 15spss و آزمون هاي آماري تي مستقل و تي زوجي و كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: در گروه مورد پس از مداخله به جز در مؤلفه روابط جنسي ) 66/0 =Pدر ساير ابعاد آگاهي و نگرش نسبت به بيماري، محيط كار، محيط خانواده، روابط فاميلي، محيط اجتماعي، اختلالات روانشناختي و در كل، كاهش معني داري در ميانگين نمره سازگاري رواني اجتماعي نسبت به قبل از مداخله حاصل شد( 05/0 P<). در گروه شاهد ميانگين نمره سازگاري رواني اجتماعي فقط در مؤلفه محيط خانواده، بعد از مداخله نسبت به قبل به طور معني داري افزايش داشت ( 002/0 =P). بحث و نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه مؤيد اثر مثبت آموزش بر اساس الگوي سازگاري "روي"بر بيماران ديابتي نوع دو مي باشد چرا كه ارتقاء حيطه هاي مختلف سازگاري رواني اجتماعي با بيماري مي تواند نتيجه مديريت رفتارهاي ناسازگار و توسعه سازگاري با شرايط متغير بيماري ديابت باشد. با توجه به هزينه كم و غير تهاجمي بودن الگوي سازگاري روي در ارائه مراقبت ها بدون نياز به دستور پزشك مي تواند در بررسي و شناخت و ارزشيابي بيماران ديابتي نوع دو كاربرد داشته باشد.