تاثير آموزش شناختي رفتاري بر پرخاشگري و بلوغ هيجاني نواجوانان دختر مبتلا به ديابت نوع يك به منظور ارزيابي يك شيوه نوين مراقبت و پرستاري

مقدمه و هدف: ديابت يك بيماري متابوليكي است كه پيامدهاي روانشناختي بسياري دارد و يكي از شاخص هاي مهم درمان و كنترل بيماري ديابت بهبود وضعيت روانشناختي بيماران مبتلا به ديابت است. بنابراين اين پژوهش با هدف بررسي تأثير آموزش شناختي رفتاري بر پرخاشگري و بلوغ هيجاني نوجوانان دختر مبتلا به ديابت نوع يك به منظور ارزيابي يك شيوه نوين مراقبت و پرستاري انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر نيمه تجربي با طرح پيش آزمون و پس آزمون بود. جامعه پژوهش همه نوجوانان دختر مبتلا به ديابت نوع يك مراجعه كننده به مراكز بهداشتي درماني شهرري در سال 1394 بودند. در مجموع 30 بيمار با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه مساوي جايگزين شدند. گروه آزمايش 10 جلسه با روش شناختي رفتاري آموزش ديد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-19 و با روش تحليل كوواريانس تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: يافته ها نشان داد بين ميانگين نمره پرخاشگري و بلوغ هيجاني دو گروه اختلاف آماري معناداري وجود داشت. به عبارت ديگر روش آموزش شناختي رفتاري باعث كاهش معنادار پرخاشگري و افزايش معنادار بلوغ هيجاني نوجوانان دختر مبتلا به ديابت نوع يك شد (01/0P≤). بحث و نتيجه گيري: نتايج حاصل از ارزيابي شيوه نوين مراقبت و پرستاري نشان داد روش آموزش شناختي رفتاري تاثير معناداري بر پرخاشگري و بلوغ هيجاني نوجوان دختر مبتلا به ديابت نوع يك داشت. با توجه به نتايج مشاوران و درمانگران مي توانند از اين روش براي كاهش پرخاشگري و افزايش بلوغ هيجاني استفاده كنند.