معرفي نقشه‌برداري رقومي خاك

Digital soil mapping

نقشه برداري رقومي خاك يكي از زيرشاخه هاي علم خاكشناسي است كه در سال 2003 توسط مك براتني و همكاران او معرفي شد و از آن زمان تاكنون پيشرفت ها و خروجي هاي تحقيقاتي زيادي در سطح جهاني داشته است. نقشه برداري رقومي خاك عبارت از ايجاد و جمع آوري سيستم هاي اطلاعات مكاني خاك با استفاده از روش هاي مشاهدات ميداني و آزمايشگاهي كه با داده هاي محيطي از طريق ارتباطات كمي همراه شده اند.نقشه برداري رقومي خاك منجر به ايجاد خروجي به صورت نقشه رستري تخمين، همراه با عدم قطعيت پيش بيني مي شود. افزايش دسترسي به داده هاي مكاني مانند مدل رقومي ارتفاع و تصاوير ماهواره اي، افزيش نيروي محاسباتي براي پردازش داده ها، توسعه ابزارهاي داده كاوي و سامانه اطلاعات جغرافيايي و افزايش تقاضاي جهاني به داده هاي مكاني داراي ارزيابي عدم قطعيت از عوامل تاثيرگذار در موفقيت نقشه برداري رقومي خاك بوده اند. در اين مقاله به وضعيت تكاملي نقشه برداري رقومي خاك، متغيرهاي كمكي، مثال هايي از مدل سازي و مطالعات انجام شده در ايران پرداخته شده است.

Digital soil mapping (DSM),as one of the subdisciplines of soil science, was first introduced in McBratny et al. in 2003. It has since then witnessed many developments and has had a lot of scientific contributions at the global level. DSM aims to create and populate spatial soil information collected through field and laboratory observations that are coupled through quantitative relationships with environmental data. The output involves raster maps of predictions and uncertainties. The enhanced availability of spatial data, such as digital elevation models and satellite images; the increasing computation power to process data; the development of datamining tools and GIS; and increasing global demand for spatial data including uncertainty assessments are some of the factors that have led to the success of field.This paper reviews the development of digital soil mapping through time, the covariates, some modeling examples,and the DSM studies so far carried out in Iran.