سطح‌بندي زيرساخت‌ها و تأسيسات گردشگري در شهرستان‌هاي استان آذربايجان غربي

امروزه توسعه گردشگري به عنوان فعاليتي سودآور، در اولويت برنامه ريزي كشورها قرار گرفته است. اما توسعه گردشگري نياز به توسعه زيرساخت ها دارد كه معمولاً در كشورهاي جهان سوم تمركز زير ساخت هاي گردشگري در شهرهاي بزرگ و مراكز استان ها، باعث رونق گردشگري در شهرهاي بزرگ شده و شهرهاي كوچك و حتي روستاهاي با پتانسيل بالاي توريستي از مزاياي آن كم بهره بوده اند. شناسايي سطوح توسعه يافتگي شهرستان ها به لحاظ زيرساخت هاي گردشگري مي تواند در برنامه ريزي براي مناطق كم تر توسعه يافته كمك شاياني نمايد. تحقيق حاضر با روش توصيفي تحليلي سعي در تحليل زيرساخت هاي گردشگري شهرستان هاي استان آذربايجان غربي دارد كه در اين راستا  14 متغير انتخاب گرديده و با استفاده از تكنيك تحليل عاملي درspss  مورد تحليل قرار گرفته است. متغيرهاي فوق به 2 عامل تأثيرگذار كاهش يافت و در نهايت با تلفيق امتيازات عاملي حاصله، شهرستان ها رتبه بندي شده و سطوح توسعه يافتگي آن ها مشخص گرديد. نتايج حاصله حاكي از آن است كه، شهرستان اروميه به لحاظ برخورداري از زيرساخت ها در رتبه اول و شهرستان خوي در رتبه دوم و شهرستان هاي شوط و پلدشت در رتبه شانزدهم و هفدهم قرار گرفته اند. و سطح بندي شهرستان هاي استان نشان از وجود ناهمگني در سطح استان دارد به طوري كه، شهرستان اروميه در سطح كاملاً توسعه يافته و شهرستان هاي خوي و سردشت، توسعه يافته و شهرستان هاي چالدران، ماكو، مهاباد، سلماس، مياندوآب، نقده، بوكان در حال توسعه و بقيه شـهرستان ها محروم مي باشند و بين رتبه هر شهرستان به لحاظ بـرخورداري از زيرساخت ها و جاذبه هاي گردشگري شهرستان ها رابطه مثبت وجود دارد.