روابط ساختاري كارآمدي مربيگري، خودكارآمدي بازيكنان و كارآمدي جمعي در تيم‌هاي حرفه‌اي بسكتبال بانوان

The Structural Relationships of Coaching Efficacy, Playersʹ Self-Efficacy, and Collective Efficacy in Female Professional Basketball Teams

هدف این پژوهش تعیین روابط ساختاری كارآمدی مربیگری، خودكارآمدی بازیكنان و كارآمدی جمعی در تیم‌های حرفه‌ای بسكتبال بانوان بود. به این منظور، 128 نفر (12 سرمربی و 116 بازیكن) از اعضای تیم‌های حرفه‌ای بسكتبال بانوان، مقیاس­ كارآمدی مربیگری، مقیاس خودكارآمدی و پرسش‌نامة كارآمدی جمعی برای ورزش را تكمیل نمودند. نتایج نشان داد اثر مستقیم كارآمدی مربیگری بر خودكارآمدی بازیكنان و كارآمدی جمعی معنادار نیست و خودكارآمدی بازیكنان اثر مستقیم و منفی بر كارآمدی جمعی دارد. براساس این نتایج، مدل مفهومی كارآمدی مربیگری با داده‌های گردآوری شده از تیم‌های حرفه‌ای بسكتبال بانوان حمایت نمی‌شود. در راستای بازنگری و توسعة این مدل مفهومی، احتمال وجود متغیرهای میانجی در ارتباط كارامدی مربیگری با متغیرهای تیمی مورد بحث می‌باشد. 

The purpose of this study was to determine the structural relationships of coaching efficacy, playersʹ self-efficacy, and collective efficacy in female professional basketball teams. To this aim, 128 individuals (12 head coaches and 116 players) from members of female basketball professional teams were completed coaching efficacy scale, self-efficacy scale, and collective efficacy questionnaire for sport. Results shaowed that the direct effects of coaching efficacy on players’ self-efficacy and collective efficacy were not significant, and players’ self-efficacy have a direct and negative effect on collective efficacy. Based on the results, the conceptual model of coaching efficacy is not supported by collected data from female professional basketball teams. To revise and extend this conceptual model, the possibility of existence of mediating variables in relationship of coaching efficacy with team variables is discussed.