اختلال ديدرنگ : يك مطالعه مروري

اختلال ديدرنگ نوعي نقص ديد است كه فرد توانايي تشخيص رنگ ها را ندارد. اين مقاله مروري به شيوع و عوامل ايجاد كننده اختلال ديدرنگ دارد. اختلالات ديدرنگ به دو دسته مادرزادي و اكتسابي تقسيم بندي مي شوند. نوع مادرزادي به سه نوع آنومالوس تري كروماسي، دي كروماسي و منوكروماسي تقسيم مي شود. شايع ترين اختلال ديدرنگ مادرزادي دئوترانومالي با الگوي وراثتي وابسته به جنس مغلوب است. اختلال ديدرنگ اكتسابي در بيماري هاي چشمي، برخي بيماري هاي سيستميك و مصرف داروها رخ مي دهد. ديستروفي سلول هاي مخروطي، انواع ماكولوپاتي، تغييرات كريستالين لنز وابسته به سن، ديابت، گلوكوم، بيماري هاي عصب اپتيك و تروماهاي ناحيه سر مي توانند اختلال ديدرنگ را ايجاد كنند. اختلالات ديدرنگ اكتسابي بيشتر از نوع تري تانوپيا است و معمولاً شدت آن در دو چشم متفاوت است و در طول دوره بيماري يا درمان بيماري شدت آن تغيير مي كند. در مورد شيوع اختلالات ديدرنگ در جوامع مختلف اين نظريه وجود دارد كه تغيير شرايط انسان ها به سمت صنعتي شدن و انجام فعاليت در شرايط روشنايي كم منجر به افزايش شيوع اختلال ديدرنگ دئوترانوپيا شده است. با توجه به اهميت اختلالات ديدرنگ اكتسابي كه مي تواند نشان دهنده اختلال در مسير بينايي از رتين تا كورتكس باشد؛ براي تشخيص زودهنگام اختلالات بينايي ارزيابي اختلالات ديدرنگ مي تواند كمك كننده باشد.