تا چه مقدار اطلاع از آينده جريان رودخانه در طراحي و بهره برداري از مخازن سدها قابل برنامه ريزي است؟

ارزيابي تاثير طول دوره دوربيني از آوردهاي آينده رودخانه بر حداقل ظرفيت مخزن مورد نياز براي تامين بده آب معلوم در سطح اعتمادپذيري مشخص موضوع اين تحقيق است. اين مساله را مي توان در قالب يك مدل برنامه ريزي خطي عدد صحيح (MILP) با سري معلوم از آورد رودخانه فرمول بندي كرد. حل اين مدل با سري زماني بلندمدت با N گام زماني، نماينده جواب متناظر با اطلاع كامل از آورد رودخانه در افق N گام زماني آينده مي باشد. چنانچه طول سري زماني به n=N/m بازه زماني تقسيم و n مدل پياپي، هريك با m گام زماني، حل شود، بزرگ ترين ظرفيت مخزن بدست آمده از اين n مدل، جواب همين مساله در شرايط اطلاع محدود و نسبي m–ماهه از آوردهاي آينده خواهد بود. در اين مقاله با مقايسه جوابهاي حاصل از حل مدلهاي فوق در شرايط اطلاع كامل و محدود از آينده جريان، تاثير طول دوره دوربيني و سطح اعتمادپذيري تامين نياز آبي بر ظرفيت مخازن سدها ارزيابي شده است. همچنين ارتباط اين عوامل با پارامترهاي موثر از جمله نسبت ظرفيت فعال مخزن (Ka) و نسبت حداقل نياز (r_min) به متوسط جريان ورودي سالانه (μ_Q) تحليل حساسيت شده است. نتايج نشان ميدهد گرچه با كاهش افق دوربيني، ظرفيت مورد نياز مخزن افزايش مي يابد، عكس اين نتيجه نيز در برخي شرايط بسته به هيدرولوژي جريان رودخانه و موقعيت دوره هاي خشك در سري جريان محتمل است. همچنين از يك افق دوربيني به بعد، آگاهي از آينده دورتر به برنامه ريزي براي كاهش بيشتر ظرفيت مورد نياز مخزن كمكي نخواهد كرد.