رابطه فضاي اخلاقي سازمان با اخلاق آموزشي؛ نقش ميانجي گري توسعه حرفه اي

زمينه: فضاي اخلاقي جزو مهمي از فضا يا فرهنگ سازماني است كه هم كاركنان سازمان و هم بازده كاري آنان را تحت تاثير قرار مي دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه فضاي اخلاقي سازمان با اخلاق آموزشي با نقش ميانجي گري توسعه حرفه اي انجام شده است. روش: روش تحقيق، توصيفي - همبستگي است. جامعه آماري شامل كليه اعضاي هيات علمي دانشگاه رازي كرمانشاه مي باشد. 245 نفر به عنوان نمونه آماري با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي متناسب با حجم جهت مطالعه انتخاب شدند. براي گردآوري داده هاي پژوهش از سه پرسشنامه فضاي اخلاقي، اخلاق آموزشي و توسعه حرفه اي استفاده شد. براي تجزيه و تحليل يافته ها در سطح استنباطي از ضريب همبستگي پيرسون و براي تعيين ميزان و قدرت توان تاثير فضاي اخلاقي و توسعه حرفه اي بر اخلاق آموزشي از مدل يابي معادلات ساختاري بر اساس نرم افزار آماري LISREL استفاده شد. يافته ها: نتايج معادلات ساختاري نشان داد كه: بين فضاي اخلاقي با اخلاق آموزشي (63/0) رابطه مثبت و معني داري وجود دارد. رابطه اين متغير با توسعه حرفه اي نيز (82/0) مثبت و معني دار مي باشد. رابطه بين توسعه حرفه اي با اخلاق آموزشي (08/0-) معني دار نمي باشد. همچنين رابطه بين فضاي اخلاقي با اخلاق آموزشي با نقش ميانجي توسعه حرفه اي (06/0-) معني دار نمي باشد. نتيجه گيري: توجه به فضاي اخلاقي سازمان مي تواند يكي از راهبردهاي اساسي جهت رشد اخلاق آموزشي اعضاي هيات علمي در دانشگاه باشد.