كاني‌شناسي و شناخت پروتوليت گنايس هاي شمال درياچه ي سد زاينده رود، شمال شهركرد (پهنه ي سنندج – سيرجان)

گنايس‌هاي حاشيه ي شمالي درياچه ي سد زاينده رود از نظر ساختار زمين شناسي در پهنه ي زمين ساختي سنندج – سيرجان قرار گرفته است. اين گنايس‌ها همراه با توده‌هاي متابازيت و مرمرهاي فنژيت‌دار بخشي از واحدهاي فشار بالاي همتافت دگرگوني شمال شهركرد را تشكيل مي‌دهند. از نظر كاني‌شناسي اين سنگ‌ها داراي كوارتز، گارنت، فنژيت، بيوتيت، فلدسپار قليايي، آلبيت، تورمالين و روتيل به همراه دانه هاي زيركن هستند. به منظور شناخت خاستگاه آذرين (ارتو) يا خاستگاه رسوبي (پارا) اين گنايس‌ها، از شواهدي نظير روابط صحرايي (تناوب واحدهاي سنگي وابسته به گنيس‌هاي مورد بررسي)، كاني‌شناسي و از شواهد ژئوشيميايي نظير نمودار P2O5/TiO2 در مقابل MgO/CaO، مقادير نيگلي c در برابر al-alk، ti و al-alk، فراواني Cr و Ni استفاده شدند كه تمامي شواهد دال بر وجود پروتوليت رسوبي (پارا) براي گنيس‌هاي مورد بررسي است. مجموعه ي كاني‌شناسي يك پروتوليت رسوبي (پاراگنايس) را نشان مي‌دهد. تركيب شيميايي سنگ خاستگاه، حاصل از منابع آذرين فلسيك پوسته اي تكامل يافته است كه در نمودار Cr در مقابل Ni نمونه ها تماماً در گستره ي اواخر آركئن تا بعد از آركئن قرار گرفته اند. شواهد بدست آمده (بويژه شواهد ژئوشيميايي) نشان مي‌دهند كه اين سنگ ها برخلاف آنچه قبلاً ارتوگنايس هايي با سن اوايل نئوپروتروزوئيك تصور شده، داراي خاستگاه رسوبي هستند. پروتوليت اين سنگ‌ها در موقعيت زمين ساختي حاشيه ي فعال قاره اي يا حوزه ي پشت كمان تشكيل شده است.