فضاي گفتماني فعاليت بدني زنان

Discursive Space of Iranian Women's Physical Activity

اين مقاله فضاي گفتمانيِ فعاليت بدني زنان را به منظور پاسخ به سؤالي اساسي بررسي مي‌كند؛ چرا اغلب زنان با تداوم فعاليت بدني مشكل دارند و موفق نمي‌شوند به‌طور دائمي از يك برنامۀ تمريني سبك، منظم و طولاني‌مدت استفاده ‌كنند؟ تحليل حاضر‌ با استفاده از توصيف مفاهيم به‌كار‌رفته در نظريۀ گفتمان لاكلو و موف (1992) انجام شده است. در فضاي فعاليت بدني زنان، دو گفتمان ترس از چاقي و گفتمان سلامت‌جويي به‌منزلۀ گفتمان بزرگ و كوچك شناسايي شده است. دستاورد اين مقاله تبيين اين فرضيه است كه آنچه اهداف بلند‌مدت و حضور منظم در فعاليت بدني را رقم مي‌زند مرتبط با اهدافي است كه گفتمان سلامت‌جويي و مسئوليت فردي نسبت به رفتارهاي سلامت ايجاد مي‌كند و برنامه‌هاي مشاركتي نامنظم نيز مرتبط با اولويت‌ها و اهدافي است كه گفتمان ترس از چاقي تعريف مي‌كند. همچنين، شناسايي و دسته‌بندي مقولات مرتبط با هر‌يك از اهداف فيزيكي، رواني و اجتماعي در اين دو گفتمان نشان مي‌دهد به دليل غلبه و برتري گفتمان چاقي اين اهداف، معنا و هويت خود را از گفتمان چاقي دريافت مي‌كنند. برنامه‌ريزي‌هاي آيندۀ فعاليت بدني براي زنان بايد با در نظر گرفتن گفتمان‌هاي غالب در اين فضا تدوين شود.

This article examines women's discursive space of physical activity in order to answer an important question: Why most women have problems with regular physical activity and cannot permanently benefit from a longterm regular exercise program. The analysis was performed with concepts discussed in the discourse theory of Laclau and Mouffe(1995). There are two main discourses in the women's physical activity, fear of fat as a big discourse and Healthism as small discourse. The result introduces a hypothesis: longterm goals and regular attendance in physical activity is related to goals created by healthism discourse and personal responsibility about health behaviors, also irregular attendance activity is related to priorities and goals created by fear of fat discourse. Identifying and categorizing topics show each of physical, mental and social targets achieve meaning from the fear of fat discourse because of its dominance and superiority. Future planning of physical activity for women should be established taking into account the dominant discourses in these spaces.