پيش بيني سلامت روان بر اساس طرح واره هاي ناسازگار با توجه به نقش واسطه اي نگراني در بيماران داراي نقايص شديد بينايي

هدف: پيش بيني سلامت روان بر اساس طرح واره هاي ناسازگار با توجه به نقش واسطه اي نگراني در بيماران داراي نقايص بينايي. روش پژوهش: در اين مطالعه مقطعي، 300 بيمار داراي نقايص بينايي شديد كه در فاصله زماني فروردين تا پايان آذر سال 1395 به درمانگاه هاي اكولوپلاستيك و قرنيه بيمارستان لبافي نژاد تهران مراجعه كرده بودند، به طور پي درپي انتخاب شدند. پس از اخذ رضايت نامه آگاهانه، داده هاي پژوهش به كمك پرسشنامه هاي جمعيت شناختي، نگراني، سلامت رواني، طرح واره يانگ و مصاحبه باليني ساختاريافته جمع آوري شدند. به منظور تحليل داده ها از آزمون هاي كاي مربع و رگرسيون استفاده شد. يافته ها: بين طرح واره هاي ناسازگار اوليه و سلامت روان با واسطه نگراني در بيش تر مولفه هاي طرح واره اي، ارتباط معناداري مشاهده شد. اين ارتباط در شاخص بهزيستي روان شناختي از مولفه هاي سلامت روان در تعامل با چهار طرح واره آسيب پذيري در برابر ضرر و بيماري، وابستگي، خويشتن داري/خودانضباطي ناكافي و نقص/شرم، ارتباط معنادار مشاهده شد (01/0>P). هم چنين چهار طرح واره آسيب پذيري در برابر ضرر و بيماري، وابستگي، بي اعتمادي/بدرفتاري و خويشتن داري/خودانضباطي ناكافي، ارتباط معناداري با درماندگي روان شناختي دارد (01/0P<). علاوه بر اين متغير نگراني، در بيش تر مولفه هاي طرح واره اي مانند طرح واره هاي آسيب پذيري در برابر ضرر و بيماري، اطاعت، بي اعتمادي/بدرفتاري و بازداري هيجاني، اثر معنادار ايفا نموده است (01/0P<). نتيجه گيري: طرح واره هاي ناسازگار اوليه با تشديد نگراني، به بهزيستي روان شناختي آسيب رسانده و درماندگي روان شناختي را مي افزايند. بنابراين متغيرهاي روان شناختي، مي تواند به فرآيندهاي پيش گيري، تشخيص و درمان بيماران با نقص شديد بينايي كمك كند.