موازنه گرايي در راهبرد امنيت منطقه اي ج.ا.ايران

دولت ها نه از قدرتمندترين كشورها، بلكه از تهديدآميزترين آنها مي ترسند. اين احساس تهديد نيز تابع چهار متغير «قدرت متراكم»، «مجاورت جغرافيايي»، «توانايي تهاجمي» و «نيات و مقاصد تجاوزكارانه» است. ج.ا.ايران در منطقه پر خطر و ناامن غربي آسيا (خاورميانه) حضور دارد. دراين منطقه و در حالي كه ايران در هيچ رژيم پايدار امنيتي چند جانبه و دو جانبه اي حضور ندارد، دشمنان و مخالفان منطقه اي و جهاني ايران به صورت رسمي و غير رسمي در سياست هاي منطقه اي و فرامنطقه اي متحد و مؤتلف هستند. در نتيجه ايران از وجود دشمنان و رقباي بالقوه و بالفعل در اطراف خود كه هر كدام داراي توانايي بالقوه و بالفعل تهاجمي بوده و نيت هاي ستيزه جويانه اي نسبت به اين كشور دارند، احساس خطر و تهديد مي كند. در اين شرايط، اين كشور براي ايجاد توازن در مقابل تهديدهاي خارجي چاره اي جز ايجاد اتحاد و ائتلاف با كشورهاي ثالث ندارد. در اين بين كشور عراق بنا به دلايل و نزديكي هاي فراوان ايدئولوژيك، ژئوپليتيك، راهبردي و اكونوميك، مناسب ترين گزينه براي ج.ا.ايران است. در اين مقاله با روش توصيفي و تحليل به دنبال تبيين و تحليل تهديدهاي پيش روي ج.ا.ايران براساس الگوي موازنه تهديد استفان والت در غرب آسيا و پاسخ به اين سؤال هستم كه «چرا در اين شرايط ج.ا.ايران و عراق به سمت ايجاد اتحاد و ائتلاف حركت كرده اند».