تبيين ديپلماسي هسته‌اي دولت يازدهم با بهره‌گيري از مدل تصميم‌گيري روزنا

The Explanation of the Eleventh Cabinet Nuclear Diplomacy in Iran by Applying the Decisionmaking Theory of Roseanau

با پيروزي حسن روحاني در انتخابات رياست جمهوري در سال 1392 گفتمان حاكم بر سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران از اصول گرايي عدالت‌محور در دولت قبل به آرمان‌خواهي واقع‌گرايانه تغيير يافت و بر اين اساس ديپلماسي هسته‌اي كشور نيز دچار تحول اساسي شده است. در واقع سياست هسته‌اي ايران از حالت تقابلي تهاجمي در دولت قبل به حالت تفاهمي تعاملي در دولت جديد تغيير جهت يافته و حل معماي هسته‌اي به‌عنوان يكي از طولاني‌ترين و پيچيده‌ترين مسائل سياست ايران در سال‌هاي گذشته در صدر اولويت‌هاي كاري دولت يازدهم قرار گرفته است. در اين مقاله مي‌خواهيم كه عوامل تأثيرگذار بر اين ديپلماسي جديد هسته‌اي و حصول برجام را براساس مدل جيمز روزنا بررسي كنيم. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه به ترتيب نظام بين‌الملل، فرد (شخصيت و انديشه‌هاي رئيس جمهور و تيم مذاكره‌كننده) و همچنين جامعه مهم‌ترين عوامل مؤثر بر دستيابي به توافق بوده و اين عوامل بيشتر از نقش سازمان بوروكراتيك (حكومت) در رسيدن به اين توافق تأثيرگذار بوده‌اند.

By the triumph of moderates in the eleventh presidential election in Iran, the Iranian foreign policy in general and more specifically its nuclear diplomacy has changed dramatically so that the compromise strategy has overcome the confrontation orientation. The present paper is to explain the factors behinds this dramatic change by applying the decision making theory of James Rosenau. The findings of the paper illustrate that respectively the international system; individual and social factors are more determinant factors and have crucial roles in the Iran’s nuclear diplomacy since 2013.