تأثير ‌درمان گروهي شناختي - رفتاري بر سلامت روان و باورهاي غير منطقي مادران داراي فرزند مبتلا به اوتيسم

اختلال اوتيسم يكي از بيماري­ هاي گروه اختلالات فراگير رشد مي‌باشد كه با تخريب پايدار در تعامل اجتماعي متقابل، تأخير يا انحراف ارتباطي و الگوي ارتباطي كليشه‌اي محدود، مشخص است. مطالعات نشان مي­دهد والدين و به ويژه مادران كودكان مبتلا به اوتيسم در معرض مشكلات مربوط به بهداشت رواني هستند. اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي درمان گروهي شناختي- رفتاري بر سلامت روان و باورهاي غيرمنطقي مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال اوتيسم در شهر ايلام در سال 1394 انجام گرفته است. نمونه آماري شامل 40 نفر از اين مادران است كه به صورت در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه 20 نفري (آزمايش و كنترل) با روش تصادفي ساده قرار داده شدند. بدين صورت به منظور تشخيص دقيق، پرسش‌نامه‌هاي سلامت روان و باورهاي غيرمنطقي توسط آزمودني­ هاي هر دو گروه تكميل شد. سپس گروه آزمايش در 10 جلسه و هر جلسه 2 ساعت تحت درمان به روش شناختي - رفتاري قرار گرفت، اطلاعات بدست آمده از دو مرحله ارزيابي (پيش­آزمون و پس­آزمون) با آمار توصيفي و آمار استنباطي (آزمون تحليل كوواريانس) تجزيه و تحليل شد. يافته­ هاي پژوهش نشان داد كه بين گروه كنترل و آزمايش تفاوت معناداري در نمرات سلامت روان وجود دارد (p<0/05) و تفاوت معناداري بين دو گروه در نمرات باورهاي غيرمنطقي وجود نداشت. بر اساس يافته‌هاي پژوهش مي توان نتيجه ­گيري كرد كه مداخلة شناختي - رفتاري مي‌تواند در بهبود روان مادران كودكان اوتيسم مؤثر باشد.