حريم خصوصي معنوي افراد در فقه اماميه و حقوق اساسي جمهوري اسلامي ايران

حريم خصوصي معنوي افراد، آن بخش از اعمال و ويژگي هاي هر شخص است كه ناظر بر شخصيت و هويت اوست كه براي عموم آشكار نبوده، وي نيز تمايل به افشاي آن نداشته و در صورت افشا، شخصيت او آسيب مي بيند. اشخاص هيچ گونه ورود و نظارت ديگران بر اين قلمرو را برنمي تابند و نسبت به آن واكنش نشان مي دهند. اين مفهوم، تاكنون در حقوق اسلامي و حقوق ايران به صورت مستقل مورد بحث قرار نگرفته است. قانونگذار ايراني، با عنايت به بي سابقه بودن اين سازه در فقه و حقوق ايران، به صورت ناقصي صرفاً به حمايت از برخي مصاديق اين حق در قانون اساسي و برخي قوانين عادي پرداخته است. اين مقاله، با روش توصيفي- تحليلي و با استفاده از منابع معتبر فقهي و حقوقي ايران، به بررسي چگونگي حمايت از حريم خصوصي معنوي اشخاص در فقه اماميه و حقوق اساسي ايران و طرح حمايت از حريم خصوصي مي پردازد.