بررسي تفسيري «كظم غيظ» در آيه 134 آل عمران

قرآن كريم در آيه 133 سوره آل عمران، به توصيف بهشتي مي پردازد كه از آنِ متقين است و آنگاه در آيه 134 به تبيين ويژگي هاي ايشان مي پردازد. «كظم غيظ» يكي از اين اوصاف است كه از منظر مفسرين در خصوص كساني به كار مي رود كه با آن كه قادر به بروز خشم و عقوبت شخص مقصر هستند، خشم خود را فرو مي خورند. ارتباط اوصاف برشمرده و عبارت «محسنين» در پايان آيه، برخي مفسران را بر آن داشته تا از طريق ارتباطي ساختاري، به تفسير سياق آيه بپردازند. از منظر آنان احسان به غير، يا به گونه نفع رساندن به ديگران يا دفع ضرر از ايشان بروز مي يابد. عبارت «الَذِينَ يُنْفِقُونَ فِي السَرَاءِ وَ الضَرَاء» مصداقي از گونه اول احسان است و مقصود از عبارت «وَ الْكَاظِمِينَ الْغَيْظ» دفع ضرر از ديگران در دنيا و مراد از «وَ الْعافِينَ عَنِ النَاسِ» دفع ضرر از ديگران در آخرت است، به اين ترتيب وجه مشترك اين سه عبارت را مراتبي از احسان مي دانند. از همين رو قرآن پاداش اين سه عمل را با عبارت «وَ اللَهُ يُحِبُ الْمُحْسِنِين» بيان مي كند.