تأثير مداخله روان - آموزشي ايراني برگرفته از ديدگاه دل‌بستگي در سازش يافتگي زناشويي

The effect of the Iranian psycho educational intervention derived from the attachment theory on the marital adjustment

سازش يافتگي زوجي هم‌طراز با رضايت و پايداري زندگي زناشويي آن‌ها از گران‌مايه‌ترين چشم‌اندازهاي متخصصين مشاوره و درمانگران متمركز بر بهبود رابطه زوجين است. هدف اين پژوهش آزمودن اثربخشي مداخله روان- آموزشي ايراني برگرفته از ديدگاه دل‌بستگي بر سازش يافتگي زناشويي زوجين بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي است و با به كار بستن طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون و پيگيري دوماهه انجام شد. جامعه آماري زوجين مراجعه‌كننده به سه فرهنگسراي شهر اصفهان در سال 1394 بود. نمونه پژوهش 30 زن و شوهر بود كه به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌تصادف در دو گروه آزمايش (15 زوجي) و گواه (15 زوجي) گمارده شدند. مداخله با مراجعه به منابع معتبر داخلي و خارجي تدوين و روايي آن از سوي پنج نفر از متخصصين «مشاوره خانواده» دانشگاه اصفهان تائيد گرديد. زوجين گروه آزمايش طي هشت هفته و هر هفته يك نشست 120 دقيقه‌اي در نشست‌هاي گروهي شركت كردند. اعضاي گروه گواه در آن مدت مداخله‌اي دريافت نكردند. براي گردآوري داده‌ها از سنجه سازش يافتگي زناشويي اسپانير 1976 استفاده شد. داده‌ها با تحليل كوواريانس تك متغيره و چند متغيره تحليل شد. برآيند تحليل كوواريانس نشان داد مداخله روان- آموزشي ايراني برگرفته از ديدگاه دل‌بستگي در افزايش سازش يافتگي زناشويي در پس‌آزمون (92/941= P<0/05, F) و پيگيري (69/137= P<0/05,F) كارساز بوده است. نظر به محدوديت‌هاي موجود براي تعميم برآيندها و بديع بودن پژوهش بررسي‌هاي بيشتر براي آزمودن قابليت اعتماد مداخله در آينده مطلوب است.

Couple’s adjustment with the satisfaction and stability of the marital life are among the most precious perspective for specialist counselors and therapists focused on improving couples' relationships. The purpose of this study was to investigate the effect of the Iranian psycho educational intervention derived from the attachment theory on the marital adjustment. The research method was semi-experimental and carried out with the design of pre-test, post-test, and two months follow-up. The statistical population consisted of the couples referring to the three cultural centers of Isfahan in 2015. The sample of the study was 30 couples, which were selected through convenient sampling and were assigned randomly to the experimental (15 couples) and control group (15 couples). The intervention was elaborated by referring to the authoritative internal and external sources and its validity was approved by five experts from the specialist of “Family Counseling” at Isfahan University. The couples of experimental group participated in a group training in 8 weeks, each week one session with 120-minute. Control group members did not receive any intervention. To gather the data the dyadic adjustment scale (Spanier, 1976) was used. Data were analyzed using one variable and multivariate covariance analysis. The result of covariance analysis indicated that the Iranian psycho educational intervention derived from the attachment theory were effective to increase the marital adjustment in post-test (F = -0.941, P <0.05) and follow-up (F = 0.69, 137.79, P <0.05). Given the available limitations to generalize the results and the novelty of the research, further studies are needed to test the reliability of intervention in the future.