بررسي و نقد راه حل براون براي مساله دسترسي پذيري

طبق نظريه علي معرفت، بايد بين معلوم (مُدرَك) و فاعل شناسا (مُدرِك) يك رابطه ي علّي برقرار باشد. از سوي ديگر، افلاطون گرايي مستلزم قبول هستي مندهايي است كه فاقد قدرت علّي اند و بنابراين نميتوانند مدرَك و معلوم ما باشند. اين تعارض را اصطلاحاً مساله دسترسي پذيري معرفتي مي نامند. جيمز رابرت براون، فيلسوف معاصر آمريكايي، مدعي است كه اين مسأله را حل كرده است. او نخست با توسّل به مثال نقض EPR استدلال مي كند كه نظريه علّي معرفت معتبر نيست و بنابراين لازم بودن شرط قدرت علّي براي حصول معرفت منتفي است (دليل نقضي). سپس با فرض وجود يك قوه ادراكي به نام "چشم ذهن" تلاش مي كند تا دسترسي غيرعلّي به هستي مندهاي رياضياتي را معقول جلوه دهد(دليل حلّي). اما هيچ كدام از دو استدلال براون قابل دفاع نيستند و مشكل دسترسي پذيري هم چنان باقي است. زيرا اين مدعا كه نتايج آزمايش EPR را نمي توان بر اساس رابطه علّي بين مدرِك و مدرَك تبيين كرد مستلزم اِفراز دامنه مصاديق معرفت علمي به دو زير مجموعه معرفت علّي و كوانتومي است، نه بي اعتباري نظريه علّي معرفت. يعني دسترسي به نتايج EPR را شايد با رابطه علّي و فيزيك نسبيت نتوان تبيين كرد اما به هر حال يك پشتوانه علمي ديگر دارد: نظريه كوانتوم. در حالي كه نظريه علمي مشابهي وجود ندارد كه هستي مندهاي رياضياتي را در دسترس علمي ما قرار دهد. از سوي ديگر، استعاره ي چشم ذهن صرفاً ارزش تبييني دارد نه توجيهي. روشن است كه مشكل دسترسي را نمي توان با توسّل به وجود ناموجه يك قوه ي شناختي حل كرد.