مشورعيت آسماني در آثار نوشتاري عيلام

در دولت هاي نخستين، مهم ترين جنبه مشروعيت شاهان، تقدس نهاد شاهي بود كه از شاه يك ميانجي ميان آسمان و زمين مي ساخت. اين تقدس عموماً به دو گونه كسب مي شد: در گونه نخست، شاهان تجلي خدايان يا از تبار ايشان تلقي مي شدند و يا به عنوان يكي از خدايان پرستيده مي شدند (شاهي آسماني). در گونه دوم شاهان هرچند مدعي اشكال پيشين الوهيت نبودند اما خود را برگزيده خدايان و نماينده آنان بر روي زمين قلمداد مي كردند. (شاهي مقدس). چنين به نظر مي رسد كه در آغاز تشكيل دولت در عيلام در ميانه هزاره سوم پيش از ميلاد، نوعي از شاهي مقدس در آن سرزمين رواج داشته است كه نمونه مشابه آن در فرهنگ معاصر ميان روداني آن نيز ديده مي شود. در دوران كهن تاريخ عيلام (اواخر هزاره سوم) تحت تاثير ايدئولوژي سلطنتي ميان روداني كه با سلطه دودمان اَكَد در عيلام رواج يافته بود، برخي شاهان عيلامي تلاش نمودند تا به شيوه دودمان اَكَد خود را مجري اوامر خدايان و برگزيده آنان قلمداد كنند. در دوره دودمان سيماشكي نيز شواهدي از تاثير ايدئولوژي سلطنتي معاصر ميان روداني ديده مي شود چنان كه بعضي فرمانروايان اين دودمان تلاش كردند تا به شيوه شاهان دودمان ميان روداني اور سوم كيش پرستش شاه را برقرار نمايند؛ امري كه عيلام نيز همچون ميان رودان نتيجه بخش نبود. سرانجام القاب شاه در نبشته هاي عيلامي ميانه و نو عيلامي كه در آن ها از فرمانروايان با لقب خدمتگزار و محبوب خدايان ياد شده است نشان مي دهند كه شاهي مقدس در عيلام رواج داشته است.