ارزيابي الگوهاي چشم انداز شهري براي اندازه گيري اثرات شهرنشيني بر ساختار چشم انداز (مطالعه موردي: شهر كرمانشاه)

نظارت بر الگوهاي فضايي و زماني از رشد و توسعه شهري و شناسايي عوامل آن براي برنامه ريزي شهري و توسعه پايدار به ويژه در كشورهاي درحال توسعه بسيار ضروري است. هدف اصلي اين پژوهش، شناسايي تغييرات زماني - مكاني الگوهاي استفاده از زمين در كرمانشاه به عنوان اهرم كنترل اين تغييرات نسبت تحولات آينده اين شهراست. براي توليد نقشه كاربري اراضي از تصاوير ماهواره اي لندست 8 و 7 سنجنده OLI و ETM+ مربوط به سال هاي 1991 و 2016 استفاده شد كه پس از انجام پردازش و پيش پردازش هاي لازم، نقشه كاربري اراضي تهيه گرديد و نقشه هاي رستري وارد نرم افزار فراگست شد؛ سپس تجزيه و تحليل از الگوهاي سيماي سرزمين، در قالب رويكرد چشم انداز محيط زيستي با استفاده از معيارهاي فضايي (متريك هاي سيماي سرزمين) انجام شد. نتايج به دست آمده نشان داد كه مساحت كاربري مسكوني طي دوره مورد مطالعه به ميزان 3304 هكتار افزايش داشته است. بيشتر مقدار كاهش نيز مربوط به كاربري باير و بدون پوشش يعني 2492 هكتار است؛ همچنين با توجه به نتايج تجزيه و تحليل متريك هاي سيماي سرزمين كاربري مسكوني در متريك هاي درصد از سيما، مجموع حاشيه، تراكم حاشيه، شاخص بزرگترين لكه، تعداد لكه ها و تراكم لكه ها روندي افزايشي داشته است. كاربري كشاورزي در سه متريك ميانگين اندازه لكه به ميزان 42/81هكتار، ميانگين شاخص شكل به ميزان0/03و ميانگين فاصله اقليدسي نزديك ترين همسايه به ميزان 10/48 متر افزايش داشته است. كاربري باير و بدون پوشش فقط در متريك هاي شاخص شكل سيما، تراكم حاشيه، مجموع حاشيه و ميانگين اندازه لكه افزايش داشته است. پوشش درختي هم در پنج متريك (شاخص شكل سيما، تعداد لكه ها، تراكم لكه ها و پراكندگي نسبي) افزايش داشته و در ساير متريك ها روند كاهشي داشته است. پهنه آبي نيز فقط در متريك مجموع لبه و مرز به ميزان 81870 متر افزايش داشته است.