تحليل حق ملاقات مجازي والدين غيرحاضن با فرزند در ايالات متحده آمريكا و ايران

THE STUDY OF VIRTUAL VISITATION RIGHTS OF NON-CUSTODIAL PARENTS WITH THEIR CHILDREN IN IRAN-US LAW

ارتباط مجازي با يكديگر از جمله طرق ارتباطي روبه گسترش امروز است؛ از سوي ديگر، طلاق در جوامع حاضر، به ويژه در ايالات متحده آمريكا، پديده اي رو به افزايش است. از اين رو بايد راهي جهت كاهش آثار مخرب طلاق و افزايش ارتباط كودك با والد غيرحاضني كه دور از كودك زندگي مي كند، در قوانين بررسي گردد. مطالعه آراي دادگاه هاي آمريكا و مقالاتي كه در اين خصوص وجود دارد، نشان مي دهد كه در سال هاي اخير، بعضي از ايالات آمريكا ملاقات مجازي را در قوانين به رسميت شناخته اند و كم و كيف آن در صورت عدم توافق والدين، توسط دادگاه تعيين مي شود و تخطي از دستور دادگاه، ضمانت اجراي مناسبي به دنبال دارد. همچنين يررسي محاسن و معايب ملاقات مجازي نشان مي دهد كه ملاقات مجازي نمي تواند جايگزين ملاقات حضوري شود و بايد آن را به عنوان مكمل ملاقات حضوري در نظر داشت. در ايران اساسا برقراري ارتباط مجازي بين والدين غيرحاضن با فرزندان، محدوديتي ندارد؛ با وجود اين، شايسته است قانونگذار به منظور جلوگيري از آثار سوء تربيتي و تحميل هزينه هاي سنگين ملاقات حضوري، لااقل براي ملاقات مجازي بين والدين غيرحاضن زنداني يا تبعيدي يا مقيم خارج كشور يا شهرهاي دور، مقررات مناسب اتخاذ نمايد.

Virtual visitation is one of the developing effective ways for communication today. In the United States, the number of divorces has increased in recent years. So we should find a way to decrease the negative effects of divorce and increase the relationship between children and their non-custodial parent who live far from them. With research done in judgments of American courts and articles on the subject, we have realized that in recent years, some states have prepared virtual meeting for in-laws if the parents do not come to an agreement on how such communication (i.e., visitation) should take place, and the court will interfere. The court' s decision must be obeyed by the parents otherwise they will face financial penalties and or imprisonment. There are advantages and disadvantages for virtual visitations; however, the key point in such visitations is that they cannot replace real ones and must be considered as supplementary to these visitations. In Iran, as well, there is no prohibition or limitation for virtual visitations of non-custodial parents with their children. Nevertheless, legislation of appropriate rules seems necessary where in-person visitations in that they may cause negative moral and/or developmental effects in children, or when such visitations impose unaffordable expenses on non-custodial parents. Such rules seem particularly necessary for the non-custodial parents who are either exiled to remote parts of the country or reside overseas.