تبيين رابطه شوري آب آبياري و شوري خاك

The Relation between Irrigation Water Salinity and Soil Salinity

درك صحيح از رابطه شوري آب آبياري و شوري خاك براي تفسير دقيق داده هاي حاصل از آزمايش هاي شوري و يا مشاهدات مزرعه اي ضروري است. شوري خاك به دو صورت شوري عصاره اشباع (ECe) و شوري محلول خاك (ECss) بيان مي شود و اغلب از ECe استفاده مي گردد. عموماً تصور بر اين است كه مقدار شوري خاك (ECe) همواره بيشتر از شوري آب آبياري (ECiw) است، ليكن ECe مي تواند از ECiw كمتر و يا بيشتر باشد. عامل تعيين كننده در برقراري اين رابطه مقدار جزء آبشويي است. در لايه اي از منطقه توسعه ريشه كه درصد جزء آبشويي در آن بالا است ECe كمتر از ECiw خواهد بود. داده هاي مزرعه اي نشان مي دهد كه ECe در منطقه توسعه ريشه مي تواند حتي به نصف ECiw كاهش يابد. در اين مقاله همچنين نشان داده خواهد شد كه ECe در فاصله زماني بين دو آبياري تغيير ننموده و ثابت باقي مي ماند عليرغم اين كه ECss باگذشت زمان همراه با برداشت آب توسط گياه افزايش مي يابد.

A clear understanding of the relation between irrigation water and soil salinity is necessary for precise analysis of data obtained from salinity experiments or from field observations. Soil salinity is expressed in terms of salinity of saturation extract (EC e) and soil solution) ECss with the use of EC e being more common. Often it is assumed that soil salinity (EC e) is always greater than irrigation water salinity (ECiw). However، EC e can be less or greater than ECiw. The determining factor in setting this relation is the amount of leaching fraction. In the layer within the root zone where leaching fraction is high، EC e is less than ECiw. Field data show that EC e within the root zone can even become less than half of ECiw. It is also shown here that EC e in the interval between two irrigation episodes does not change and remain constant، while ECss increases with time because of the crop water uptake.