راهبرد امنيتي روسيه در دوره 2005-2015؛ از موازنه گرايي نرم تا موازنه گرايي سخت

Russia’s Security Strategy (2005-2015): From Soft Balancing to Hard Balancing against Hegemon

فروپاشي ساختار دوقطبي نظام بين الملل سبب شد ايالات متحده آمريكا به عنوان تنها ابرقدرت باقيمانده در قالب قدرت هژمون يا چيره طلب در صحنه جهاني عمل كند. اين وضعيت موجب شد بسياري از مطالعات در حوزه روابط قدرت هاي بزرگ، بر شيوه واكنش قدرت هاي درجه دوم نسبت به سياست قدرت هژمون تمركز پيدا كند و در اين باره؛ به ويژه الگوي رفتاري روسيه به عنوان قدرت درجه دوم به جا مانده از شوروي سابق مورد توجه قرار گيرد. اين مقاله با ابزار كتابخانه اي و روش علي– تحليلي، مباني راهبرد امنيتي روسيه را در دوره زماني 2005 تا 2015 مورد توجه قرار داده است. ادعايي كه مقاله به عنوان فرضيه مطرح كرده، اين است كه چارچوب كلان راهبرد امنيتي مسكو در دوره زماني 2005-2015 ، موازنه سازي نرم در برابر تهديد قدرت هژمون بوده؛ اما روسيه موازنه سازي سختِ محاسبه شده و هدفمند را نيز در شرايط خاص مدنظر داشته است. مقاله با تمركز بر واكنش مسكو در قبال بحران هاي گرجستان(2008)، اوكراين(2014) و سوريه(2011-2015) اين ادعا را آزمون كرده است. بر اساس ايده مقاله مي توان گفت مداخله نظامي روس ها در بحران سوريه، در پي محاسبات مسكو از شدت يافتن تهديدهاي امنيتي پس از سقوط احتمالي دولت بشار اسد صورت گرفته و در عين حال، مسكو دامنه اين مداخله نظامي را به گونه اي تعيين كرده كه سبب تحريك امريكا و متحدانش به عمل متقابل و رويارويي احتمالي نظامي در صحنه ميداني سوريه نگردد.

The disintegration of bipolar system led to the rise of the United States as world dominating and hegemon power. This change in international system led the researcher to focus their study on the reaction of smaller power to the policy of hegemon power. In this direction, Russia's behavior in recent years against the United States has been studies. The article by a causal-analytical approach studies Russia's security strategy during 2005 to 2015. The underlying hypothesis is that the grand security strategy of Russia in the said period had been soft balancing against the hegemon. Nevertheless, Russia has kept the option of hard but calculable balancing against the hegemon in exceptional situations. The article refers to the reaction of Russia in Georgian crisis (2008), Ukraine crisis (2014) and Syrian crisis (2011-2017) and evaluated the hypothesis in the above said crises. The article is of the view that the Russian intervention in the Syrian crisis is related to the perception of Russia about the possible scenario of Assad's fall and the resultant security threat for Russia but Russia has been careful that the military intervention in Syria should not expand to the level which instigate the United States and its allies and direct them to a possible military confrontation