تحليل تطبيقي مقوله عشق در داستان ضيافت افلاطون و داستان پادشاه و كنيزك مولانا

مطالعه عشق و مفهوم آن، نه به عنوان يك مفهوم فلسفي، ادبي يا اجتماعي، بلكه به عنوان يك مفهوم چند بعدي، ابعاد مختلف زندگي بشر، از ماجراي رازناك آفرينش تا زندگي در دنياي ماشين زده امروز را دربرگرفته است و انديشه دانشوران اقوام مختلف، از افلاطون و ابن سينا گرفته تا سيمون دِ بوار و استرنبرگ را درنورديده است. همين است كه ما عشق را، مقوله اي برانگيزنده مي شناسيم كه در لايه هاي مختلف زندگي بشر شورآفريني كرده و در بالاترين سطح تجربه ذهني بشر رخ نموده و جلوه گري كرده است. از جمله آثاري كه مفهوم عشق در آن ها جلوه ويژه اي يافته است مي توان به ضيافت افلاطون و داستان پادشاه و كنيزك مولانا اشاره كرد. هر يك از اين دو اثر به گونه اي به دگرديسي مفهوم عشق و انواع آن پرداخته اند. اين جستار، با تكيه بر ارتباط حكمت و فلسفه، به بررسي حقيقت عشق، انواع عشق و كاركردها و ضرورت هاي آن در اين دو اثر پرداخته و به نتايجي دست يافته است كه مهمترين آن عبارتند از: - عشق در انديشه افلاطون و مولانا، داراي يك سير تكاملي است. - اساس نگرش افلاطون و مولانا به مقوله عشق فلسفي است. آنان بر پايه همين نگاه، چيستي و ماهيت عشق را مورد بررسي قرار داده و آنگاه به دسته بندي عشق بر اساس كيفيت آن دست يافته اند. - در نگرشي حكمي به عشق، بين نوع متعالي و فرودست آن رابطه اي معنادار وجود دارد.