صورت هاي احسن «خود» در واقعه هاي روزبهان

كشف الاسرار در بردارندهٔ مشاهدات روزبهان از عالم ملكوت است. عرفا در حالتي بين خواب و بيداري كه به آن واقعه مي گويند، به رويت غيب مي رسند. كشف و تحليل زبان واقعه، با توجه به حالت رواني شناختي آنها نيازمند شناخت روان است. آنچه عارف در درون خود مي جويد و سفري كه ازخود آغار و باز به خود ختم مي كند، به كشف ساحتي منجر مي شود كه امرواره ناخودآگاه ناميده مي شود. ار نظر يونگ، مكاشفه پرده برداشتن از اعماق نفس انساني است و اساسا حالتي روان شناختي به شمار مي رود، ناهشياري و شهود ناگهاني، در خيالبافي هاي كهن الگويي شباهت بسياري به حالت واقعه دارد. اين پژوهشي با تمركز بر كشف الاسرا روزبهان، به دنبال پاسخي براي اين پرسش است كه با توجه به مرتبهٔ عارف، كدام يك اثر مراحل فرايند فرديت در واقعه ها نمود بيشتري دارد و «خود» چگونه همهٔ تصاوير را در جهت بازنمايي اش سازماندهي و كنترل مي كند. روز بهان در واقعه ها، مرتبه و حقيقت درون را در كسوت خيال مشاهده مي كند. او سيردرون را به گذار در «سرزمينهاي ناشناخته» تعبير مي سارد. مهم ترين تصاوير كهن الگويي در مشاهدات وي «خود» و «پير» است. وي پيوسته به حديث "رايت ربي في احسن صورته" ارجاع مي دهد. در مكاشفات وي، صورتهاي احسن خود يا رب شخصي، در هيئت مظاهر حسي از جمله اشكال نور، ماندالا، جواهرات و ... اثر خزانهٔ خيال ، پديدار مي شوند. تجلي قدرتمند خود در مرتبهٔ وحدانيت، سبب كمرنگ شدن سايه و برجستگي پير شده است. وحدت افراد مرتبهٔ عشقي در سلوك است. در اين مرتبه، كل هستي در صفت زيبايي خداوند متجلي مي شود