تطبيق وجود از ديدگاه فارابي و هايدگر و دلالت هاي آن در تعليم و تربيت

A comparison of Farabi’s and Heidegger views concerning being and implications for education

تحقيق حاضر باهدف بررسي تطبيقي مبحث وجود از ديدگاه فارابي و هايدگر، و استنتاج دلالت هاي آن در تعليم و تربيت به انجام رسيده است. براي رسيدن به هدف فوق، چهار سوال پژوهشي به اين شرح صورت بندي شده است: الف) نوآوري هاي فارابي در مبحث وجود در فلسفه اسلامي چه مي باشند؟ ب) نوآوري هاي هايدگر در مبحث وجود، در فلسفه غرب چه مي باشند؟ ج) وجوه اشتراك و افتراق وجود شناسي از ديدگاه فارابي و هايدگر چه مي باشند؟ د)دلالت هاي تربيتي وجود شناسي از ديدگاه فارابي و هايدگر چه مي باشند؟ روش هاي مورداستفاده در تحقيق حاضر شامل روش توصيفي – تحليلي (تحليل تطبيقي)، و استنتاجي مي باشد. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه وجه اشتراك اصلي فارابي و هايدگر، در مبحث وجودشناسي بازگشت به «وجود» به جاي موجود در فلسفه مي باشد. البته براي فارابي، وجود سلسله مراتبي و ارزش مدار مي باشد. همچنين تعليم و تربيت براي هر دو فيلسوف، راه رسيدن به وجود است. البته براي فارابي، وجود درنهايت، وجود واجب (باري تعالي) مي باشد درحالي كه هايدگر به وجود خود اهميت مي دهد.

This research was an attempt at comparing Farabi’s and Heidegger’s views on being and their implications for education. Based on the research objective, four research questions were formulated as follows: What are Farabi's innovations in the interpretation of Being in Islamic philosophy? What are Heidegger's innovations in the analysis of Being in western philosophy? What are the commonalities of and differences between the views of these thinkers regarding being? What are the implications of the results of this comparison for education? The methodology used was descriptive – analytic (comparative analysis) and deductive. The findings show that the main commonality of Farabi’s and Heidegger’s points of views about Being is return to Being (existence) as against existents. Of course, for Farabi, Being is hierarchical and value – laden. Also education for both Farabi and Heidegger comsists in the realization of Being. Of course, for Farabi, the ultimate Being is God's being, whereas for Heidegger it is the ‘self’ that is considered important.