مزايا و معايب روسازي هاي بتني

يكي از مشكلات جاده ها در مناطق داراي ترافيك توام با توقف و حركت زياد؛ نظير ايستگاههاي اتوبوس، تقاطعات، باسكولها و آشيانه هاي هواپيما، بروز خرابيهايي چون شيار افتادگي مسير چرخ، موج زدگي و كناررفتگي است كه در عرض چند سال، جاده را از درجه بهره برداري ساقط كرده و انجام روسازي را لازم ميسازد؛ اين در حالي است كه در روسازي جديد كه غالبا در ايران و ساير كشورها، از نوع روسازي آسفالتي است پس از گذشت زمان كوتاهي، همان خرابيها مجددا ظاهر مي شوند. اولين بار در سال 1991، در ايالتلويزويل، كنتاكي آمريكا، روسازي بتني بسيار نازك بر روي روسازي آسفالتي موجود ساخته شد. اما در كنار مزاياي بسيار زياد اين روسازي، فواصل درز بسيار كوتاه آن (0/6 تا 1/2 متر)، هزينه ايجاد درز، تعمير و نگهداري آن، افزايش زمان ساخت و بازگشايي راه، نفوذ بيشتر عوامل جوي، سبب كاهش سهولت رانندگي و تا حدي كاهش دوام روسازي ميشود. در روسازي هاي بتني استفاده از پودر سرباره كوره آهنگدازي به جاي 25٪ سيمان، به تراكم و غيرقابل نفوذ كردن بتن و سنگدانه هاي آهكي به كاهش تبادلات حرارتي بتن با محيط كمك مي كند؛ الياف پلي پروپيلن در بهبود مقاومت كششي، انعطاف پذيري و انسجام بتن، پس از ترك خوردگي تاثير به سزايي دارد. صرف كمي هزينه بيشتر براي اجراي روسازي بتني كه عملكرد خود را به طور مطمئن در طول عمر واقعي طرح خود حفظ مي كند و مزاياي بيشمار ديگري دارد، به طور قطع در طولاني مدت، به نفع استفاده كنندگان از راه و سازمانهاي مسئول خواهد بود