بررسي و تحليل روش هاي طراحي روسازي هاي صلب (روش طراحي PCA و MEPDG و AASHTO)

امروزه استفاده از بتن به خصوص در روسازي ها، به سرعت در حال افزايش است، با توجه به افزايش ظرفيتهاي توليد سيمان در كشور در سالهاي اخير، حركت به سوي ساخت اين نوع روسازي ها منطقي به نظر ميرسد. روسازي هاي بتني با توجه به طول عمر بيشتر در دوره بهره برداري و همچنين هزينه هاي تعمير و نگهداري كمتر، ميتوانند در تحليل هاي سود - هزينه نسبت به روسازي هاي آسفالتي برتري خود را حفظ كنند. اما همانند تمامي سازه ها، راه نيز نيازمند يك طراحي درست و مهندسي شده ميباشد تا بتواند نيازهاي لازم براي عبور و مرور وسايل نقليه در مدت زمان طرح را تامين نمايد. به همين منظور روشهاي مختلفي براي طراحي بخشهاي مختلف دربرگيرنده روسازي هاي صلب نظير ضخامت، داول ها و ميلگردهاي دوخت ارايه شده است. در اين مقاله به بررسي و مقايسه روشهاي طراحي انجمن راه و حمل و نقل ايالات آمريكا (AASHTO)، روش انجمن سيمان پرتلند (PCA) و روش طراحي مكانيستي- تجربي (MEPDG) پرداخته شده است. تحليل هاي انجام شده در بخش پارامترهاي ورودي و نحوه طراحي هر يك از اين دو روش ذكر شده است. براي هر روش مزايا و معايب روش مورد استفاده ذكر گرديده است و نحوه استفاده و تفاوت در پارامترهاي ورودي و اصول طراحي هر يك از آنها بيان شده است. لازم به ذكر است كه علي رغم تمامي بررسيهاي انجام شده در مورد اين روش ها، هيچگاه نميتوان نظر قطعي در مورد استفاده و يا عدم استفاده از يكي از روشهاي فوق را بيان داشت. چرا كه با توجه به پارامترهاي موجود ورودي و همچنين شرايط محل مي بايست در هر پروژه بهترين تصميم اتخاذ گردد.