بررسي تاثير به كارگيري روسازي هاي بتني در ايمني احتراق تونل ها

با توجه به افزايش روزافزون تصادفات در كشور، پرداختن به مساله ايمني راهها بسيار حائز اهميت ميباشد. در تونلها با توجه به وجود محدوديتهاي مختلف، موضوع ايمني اهميت دوچنداني مي يابد. چرا كه وجود آتش سوزي در تونلها ميتواند علاوه بر ايجاد مشكلات تنفسي، باعث وارد آمدن صدمات زيادي به سازه تونل گردد. در اين مقاله به بررسي استفاده از روسازي هاي بتني در تونل ها به لحاظ ايمني و به منظور كاهش آثار زيان بار حريق پرداخته شده است. در اين راستا نقش عواملي نظير سيستم تهويه، سيستم پوشش تونل و نوع روسازي استفاده شده در تونل مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج نشان داد كه استفاده از يك جريان هواي حداقل طولي در تونل مي تواند باعث كاهش اثرات مخرب گردد. همچنين با توجه به ماهيت ويسكوالاستيك روسازي هاي آسفالتي، مشخص گرديد كه اين نوع روسازي در برابر احتراق مقاوم نبوده و علاوه بر نرم شدگي در دماهاي اوليه، با افزايش دماي احتراق، خودروسازي مشتعل شده و باعث تشديد آتش سوزي ميگردد. پس از آتش سوزي روسازي آسفالتي با انتشار گازهاي سمي از خود ميتواند شرايط تنفسي را به شدت دچار بحران سازد و اين در حالي است كه روسازي هاي بتني هيچگونه گازي از خود متصاعد نكرده و پس از احتراق نيز همچنان بدون نرم شدگي و ترك خوردگي باقي مي مانند. بنابراين در شرايطي كه امكان آتش سوزي و وجود محدوديتهاي امدادرساني وجود دارد (نظير تونل ها) بهتر است با توجه به ظرفيت گرمايي بالاي بتن، از روسازي هاي بتني استفاده كرده تا علاوه بر كاهش دماي آتش سوزي، امكان امدادرساني براي نيروهاي امداد را نيز فراهم نمايد