ظهور طبقۀ ائمه در ادوار تاريخي و جايگاه آن در تاريخ‌نگاري عمومي دوره صفوي

از قرن هفتم هجري، به تدريج در تاريخ‌هاي عمومي، فصلي كه به طور خاص، به ائمه اثني‌عشر: اختصاص داشت شكل گرفت. ائمه: در اين آثار، كنار هم و جدا از ديگر خويشاوندان، در مقام اولياي خدا و بهترين بندگان زمان خود معرفي شده‌اند و مانند انبيا، اوصيا، شاهان و خلفا، طبقه‌اي در تقسيم تاريخ به شمار مي‌آيند. با توجه به حاكميت اهل‌تسنن ـ دست‌كم به لحاظ كلامي و فقهي ـ در ايران پيش از صفوي، اختصاص فصلي به ائمه اماميه و نه ديگر سادات، ضرورت روند ظهور و تحول اين پديده را به وجود مي‌آورد. با تشكيل دولت صفويه، اين ابداع مورد پذيرش مورخان قرار گرفت و به صورت جزئي كليشه‌اي در تاريخ‌هاي عمومي اين عصر درآمد. نوشتار پيش رو مي‌كوشد اين پديده را به عنوان ظهور طبقۀ جديد ائمه در روايت تاريخ معرفي كند و تحولات اين فصل از تاريخ‌هاي عمومي صفوي در زمينۀ روايت كلي آنان از تاريخ را بررسي و تحليل نمايد. با وجود طبقه ائمه: در تاريخ‌نگاري پيشاصفوي، كار مورخان صفوي، تغيير جايگاه آن در تاريخ بود. آنان صورت‌بندي پيشين پيامبر ـ خلفاي راشدين ـ ائمه را با تغيير كرونولوژيك، به پيامبر ـ ائمه ـ خلفا، و با ارتقاي هستي‌شناختي، به انبياء ـ ائمه ـ ملوك تبديل كردند و حتي به صورت انبياء ـ ائمه درآوردند.