پيشرفت متعالي در جمهوري اسلامي بر مبناي حكمت و سياست متعاليه

Transcendental Progress in the Islamic Republic Based on Wisdom and transcendental Policy

محور مباحث مقاله حاضر را اين پرسش تشكيل مي دهد كه: پيشرفت مطلوب براي جمهوري اسلامي ايران بر اساس حكمت متعاليه چيست؟ براي پاسخ پرسش مذكور از الگوي علل اربعه و نيز روش استنادي، استنباطي، بر اساس آنچه كه در دانش اصول فقه آمده است، بهره مي‏بريم. بر اساس اين الگو، پيشرفت امر حادثي است و هر امر حادثي نيازمند چهار علت است. علت مادي يا منابع و امكانات؛ علت صوري يا شكل و ساختار؛ علت فاعلي به عنوان كننده كار و علت غايي. مدعا اين است كه بطور كلي و با توجه به جنس علل از دو نوع پيشرفت مي توانيم صحبت كنيم؛ اول، پيشرفت متعالي كه بقاي ابدي انسان در كانون توجه آن است و در قرب الهي تحقق پيدا ميكند و تك تك انسانها در تعيين سرنوشت دنيوي و اخروي خود مشاركت جدي و عادلانه دارند. و دوم، پيشرفت متداني، كه بقا و لذت دنيوي انسان در كانون توجه آن قرار دارد. پيشرفت متعالي به عنوان الگوي پيشرفت در جمهوري اسلامي پيشنهاد مي شود.

This paper mainly attempts to find how transcendental philosophy can contribute to the progress of Islamic Republic of Iran. To this end, Four Causes and also Citation, inferential methods based on the principles of jurisprudence are used. According to this model, the progress is an occurring affair, every occurring affair needs four causes to happen: material (raw material or resources); formal (form and structure); agent or efficient as the agent of a work and the end or final cause. The claim is that, in general and with regard to the kind of causes we can talk about two types of progress. First, the transcendental progress which mainly focuses on the eternal survival of human beings; this progress will be achieved on the auspices of approximating God and every individual has serious and fair participation in determining his own fate both in this world and the world hereafter, and second, temporal progress which ensures just human pleasures in this world. So, transcendental progress as a model for progress in the Islamic Republic of Iran is recommended.