بررسي تطبيقي حوزه هاي خط مشي گذاري آموزش كارآفريني

A comparative study of entrepreneurship education policy making areas

خط‏ مشي گذاري كارآفريني در كشورهاي مختلف دنيا با درجات متفاوت توسعه‏ يافتگي طيف گسترده‏اي از خط‏ مشي ‏هاي مختلف همچون حمايتهاي مالي، نوآوري، فني و مشاوره‏اي، توسعه صنايع كوچك و متوسط، بهبود قوانين، امور اداري، شرايط اشتغال و آموزش را شامل مي ‏شود. هدف اين پژوهش يافتن حوزه‏ هاي نوآورانه و تجارب موفق و عملياتي براي خط‏ مشي ‏گذاري آموزش كارآفريني كشور ايران با سرمايه انساني شايسته بود. اين پژوهش از نوع آميخته كيفي - كمي و روش اجراي بخش كيفي آن توافق مقايسه تحليلي با رويكرد مطالعه تطبيقي در 23 كشور منتخب دنيا و بخش كمي آن مدلسازي معادلات ساختاري با رويكرد حداقل مربعات جزئي بود. يافته ‏هاي پژوهش نشان داد كه حوزه‏ هاي آموزش كارآفريني را مي‏ توان در چهار طبقه ظرفيت‏ سازي و غني‏ سازي محيط آموزش كارآفريني با قدرت تبيين 54%، آموزش در كارآفريني (آموزش كارآفرينان بالقوه) 28%، آموزش براي كارآفريني (آموزش كارآفرينان بالفعل) 18% و آموزش درباره كارآفريني (تربيت محققان و مشاوران حوزه كارآفريني) 13% دسته ‏بندي كرد. كشورهاي درحال توسعه و توسعه ‏يافته در راهبرد سوم و چهارم تفاوت بارزي با هم دارند. مبتني بر يافته ‏هاي پژوهش توصيه مي‏ شود بازآفريني دوره‏ هاي آموزش كارآفريني در مدارس با تاكيد بر سال هاي پاياني دبيرستان، آموزش‏ مهارتهاي جديد به كارآفرينان و كاركنان كسب وكارهاي كوچك و متوسط، توانمندسازي بيكاران و روستاييان، تدريس واحد كارآفريني در تمام رشته‏ هاي دانشگاهي با استفاده از فناوريهاي نوين آموزشي و مشاركت همه ذينفعان به ويژه بخش خصوصي و سازمانهاي مردم‏ نهاد در دستور كار خط‏ مشي گذاري آموزش كارآفريني قرار گيرد.

Entrepreneurship policy making in different countries with different degrees of development show a range of diverse policies such as financial support, innovation, technical and consulting, SME development, legislation, administration, employment and training situation. The purpose of this research was to discover creative areas, successful experiences and operational for policy making in entrepreneurship education for a country such as Iran with talent human capital. A mixed research method was chosen for this study. Procedural method for the qualitative part was analytic agreement comparative with comparative study approach in 23 selected countries. In quantitative portion, the Structural Equation Modeling with partial least squares approach was used. The results showed that entrepreneurship education policy could be classified in 4 categories: 1) capacity building and enriching education environment with explanatory power of 54%, 2) education in entrepreneurship (training of potential entrepreneurs) 28%, 3) education for entrepreneurship (training of actual entrepreneurs) 18% and 4) education about entrepreneurship (training of entrepreneurial researchers and consultants) 13%. There was a significant difference in developing and developed countries in the third and fourth categories. Based on this research finding we suggested some policies such as reinventing entrepreneurship education at schools with an emphasis on the senior years of high school, training new skills to entrepreneurs and employees of SME, the unemployed and rural empowerment, interdisciplinary entrepreneurship education in all academic disciplines by using new educational technologies and participation of all stakeholders, especially the private sector and NGOs.