تحليل دو داستان «گنبد سبز» و «گنبد سرخ» نظامي گنجوي بر اساس نظريۀ «فرايند فرديت» يونگ

يكي از مباحث مهمي كه با نظريه‌ پردازي يونگ، ابتدا به عرصه روان‌ شناسي و با سير تدريجي، وارد دنياي نقد ادبي شد، تحليل شخصيت‌‌ هاي داستاني آثار ادبي بر اساس «فرايند فرديت» است. در چهارچوب اين فرايند، شخصيت داستاني در مسير دستيابي به تفرد، با دسته‌‌ اي از كهن‌‌ الگوها برخورد مي‌‌ كند و با پشت سر گذاشتن هر يك از اين كهن‌ الگوها، رفته‌ رفته به حقايق دروني خود پي مي‌‌ برد و به بازسازي ضمير ناخودآگاه بيمارش مي‌‌ پردازد. يكي از آثاري كه در عرصۀ ادبيات فارسي مي‌‌ توان با تحليل‌‌ هاي روان‌ شناساختي، به بررسي اين مباني پرداخت، هفت‌ پيكر نظامي گنجوي است كه با نگرشي عميق در شخصيت‌‌ هاي داستاني اين اثر بزرگ، مي‌‌ توان ابعاد نهاني داستان را بر اساس نظريۀ فرديت يونگ، تحليل و واكاوي كرد. در اين مقاله، سعي شده‌ است ضمن اشاره به اين كهن‌ الگوهاي رواني در دو داستان «گنبد سبز» و «گنبد سرخ»، سير تحول شخصيتي و چگونگي دستيابي شخصيت اصلي داستان به تفرّد و سلامت رواني، بررسي شود.