ضرورت گذارهاي روح در پديدارشناسي هگل

The Necessity of Passages of Spirit in Hegel’s Phenomenology

در اين مقاله، ادعاي هگل مبني بر ضرورت گذارهاي روح در مواقف پديدارشناسي بررسي، وسعي شده است تا درك دقيق‌تري از معناي مورد نظر وي از ضرورت اين گذارها به دست آيد. براي اين منظور نخست به اجمال معاني مختلف ضرورت بيان شده است و سپس به بررسي اين مطلب پرداخته شده كه ضرورت مورد التفات هگل كدام‌ يك از انواع اين ضرورت‌ها بوده است. به همين جهت نظر مك تاگارت، هولگيت، فيندلي، لاور و كوفمان در اين زمينه ذكر شده است و سپس براساس دريافت‌هاي به‌دست‌آمده از اين آثار و توجه به ريشۀ انتقادهاي هگل به كارهاي فلسفي فيلسوفان پيشين، رهيافتي پيشنهاد شده است كه به‌نحوي دربرگيرندة تفاسير مورد بررسي در اين مقاله است. براساس اين رهيافت، ضرورت گذارهاي روح در پديدارشناسي، ناشي از شيوة نويني است كه هگل قصد دارد براي پژوهش فلسفي درافكند. بر اين اساس ويسعي مي‌كند ميان دو شيوة روشن‌انديشانه و رومانتيسم ‌مآبانه گام بردارد و در عين ‌حال به جانب هيچ يك نلغزد.

This paper examines Hegel’s claim that the passages of spirit in phases of Phenomenology are necessary. It aims to investigate Hegel’s intention of the necessity of the passages. To this end, different meanings of necessity are investigated to establish which meaning is Hegel’s intention of necessity of these passages. In this regard, the views of Mc.taggart, Hulgate, Findlay, Lauer and Kaufmann about necessary passages of spirit in phases of Phenomenology are examined. Based on the conclusions drawn from studying these views and Hegel’s criticisms of the philosophical works of his predecessors, we suggest an outline that encompasses all of these various comments. We believe that Hegel’s necessity of spirit passages in Phenomenology is positioned on his philosophical procedure that is placed somewhere between Romantic procedure and Enlightenment; in fact, in Phenomenology, Hegel tries to establish a new approach to philosophy based on which, necessity is placed neither on the side of the subject nor the object, but that it is located in the center of development of spirit.