بررسي تحمل به تنش خشكي دو رقم گندم تلقيح شده با رايزوباكتري هاي محرك رشد گياه (PGPR) تحت شرايط گلخانه

اين پژوهش به منظور بررسي تحمل به تنش خشكي دو رقم گندم تلقيح شده با رايزوباكتري هاي محرك رشد گياه ( PGPR) در سال زراعي 93-1392 در گلخانه تحقيقاتي دانشگاه آزاد اسلامي واحد كرج اجرا شد. آزمايش به صورت اسپليت فاكتوريل در قالب طرح پايه بلوك هاي كامل تصادفي در سه تكرار بود. كرت اصلي شامل دو سطح آبياري مطلوب و تنش خشكي (كم آبياري در مرحله گرده افشاني تا پايان رسيدگي كامل) و كرت هاي فرعي شامل باكتري هاي PGPR در چهار سطج تلقيح بذر با Azotobacter chroococcum، تلقيح بذر با Azospirillum lipoferum، مصرف همزمان هر دو باكتري Azotobacter + Azospirillum و عدم كاربرد باكتري (شاهد) و دو رقم گندم شامل سيروان و مرودشت بود. صفات آزمايش شامل فعاليت آنزيم آنتي اكسيدانتي سوپراكسيد ديسموتاز ( SOD)، فعاليت بيوماركر بيوشيميايي مالون دي آلدهيد ( MDA) ميزان كلروفيل a، b و a+b بودند. نتايج آزمايش نشان داد، اثر ساده تيمارهاي آبياري، رقم و باكتري بر كليه صفات مطالعه شده معني دار (P£0.01) بود. ميزان فعاليت آنزيم سوپر اكسيد ديسموتاز ( SOD) در تيمار تنش خشكي بالاتر از تيمار آبياري كامل (نرمال) بود. رقم سيروان و مرودشت به ترتيب با 3.6 و 2.7 واحد بر گرم پروتئين ميزان فعاليت آنزيم SOD بيش تر و كم تري را نشان دادند. رقم سيروان در مقايسه با رقم مرودشت از ميزان فعاليت بيوماركرMDA (27.424 ميلي گرم بر گرم وزن تازه بافت) كم تر و محتوي كلروفيل a، b و a+b به ترتيب با 3.255، 1.578 و 4.811 (ميلي گرم بر گرم وزن تازه بافت) بيش تري برخوردار بود. در مقابل، رقم مروردشت در مقايسه با رقم سيروان از ميزان بيوماركرMDA (31.752 ميلي گرم بر گرم وزن تازه بافت) بيش تر و محتوي كلروفيل a، b و a+b به ترتيب با 2.747، 1.330 و 4.032 (ميلي گرم بر گرم وزن تازه بافت) كم تري برخوردار بود