اثر تنش كمبود آب و كاربرد سوپرجاذب استاكوزورب بر برخي صفات زراعي گندم زمستانه در تبريز

به منظور بررسي اثر تنش كمبود آب و مواد سوپرجاذب بر عملكرد و اجزاي عملكرد گندم، در سال زراعي 95-1394 اين آزمايش به صورت فاكتوريل در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي در سه تكرار انجام شد. فاكتورهاي آزمايش شامل آبياري در سه سطح 100، 70 و 50 درصد نياز آبي گياه (به ترتيب 0/5FC، 0/7FC، FC) و مصرف سوپرجاذب استاكوزورب در سه سطح عدم مصرف، 50 و 100 كيلوگرم در هكتار (به ترتيب S0، S1، S2) بود. نتايج نشان داد اعمال تنش كمبود آب بر تمام صفات مورد ارزيابي در سطح احتمال يك درصد معني دار بود. اثر مصرف سوپرجاذب بر طول سنبله غير معني دار، ارتفاع بوته و شاخص برداشت در سطح احتمال پنج درصد و ساير صفات در سطح احتمال يك درصد معني دار بود. برهمكنش تنش و سوپرجاذب نيز بر عملكرد دانه، تعداد سنبله در واحد سطح، تعداد دانه در سنبله و بهره وري مصرف آب در سطح احتمال يك درصد و وزن هزار دانه در سطح احتمال پنج درصد معني دار بود. بيش ترين ميزان عملكرد به ميزان 7/51تن در هكتار از تيمار S2- FC به دست آمد كه با تيمار S1-0/7FC اختلاف معني داري نداشت. بالاترين بهره وري مصرف آب نيز به ميزان 1/33كيلوگرم بر مترمكعب از تيمار S1-0/7FC به دست آمد كه با تيمار S2-0/7FC اختلاف معني داري نداشت. در مجموع تيمار S1-0/7FC عملكرد دانه و بهره وري مصرف آب را نسبت به تيمار شاهد به ترتيب به ميزان 12/3و 33 درصد افزايش داد. اگرچه نتايج تحليل اقتصادي نشان داد كه مصرف سوپرجاذب به تنهايي توجيه اقتصادي ندارد. اما تيمار S1-0/7FC به دليل افزايش عملكرد و نيز افزايش سطح زير كشت ناشي از كاهش مصرف آب توصيه مي گردد.