كارآزمايي شاهددار تصادفي براي پيگيري تلفني در افراد مبتلا به اختلالات شديد روان پزشكي: پروتكل مطالعه

A Randomized Controlled Trial of Telephone Follow-Up in Patients With Severe Mental Illness: Study Protocol

اهداف: هدف مطالعه حاضر، تعيين اثربخشي پيگيري تلفني در افراد مبتلا به اختلال هاي شديد روان پزشكي، درمقايسه با خدمات معمول پس ازترخيص از بيمارستان بود. مواد و روش ها: اين مطالعه، كارآزمايي باليني شاهددار و تصادفي بود. فرضيه اوليه پژوهش حاضر، اين بود كه پيگيري تلفني افراد مبتلا به اختلال هاي شديد روان پزشكي پس ازترخيص از بيمارستان در درمانگاه سرپايي، درمقايسه با خدمات معمولي كه در بيمارستان ارائه مي شود، در كاهش مدت زمان بستري و دفعات بستري روان پزشكي موثرتر است. در اين مطالعه، بيماران از مركز روان پزشكي ايران و بعداز اخذ رضايت آگاهانه كتبي، به طورتصادفي وارد گروه هاي مداخله و شاهد شدند. در گروه مداخله، هماهنگ كننده مطالعه براي حضور بموقع بيماران در درمانگاه، يك روز قبل از زمان ملاقات، آن ها را ازطريق تلفن پيگيري مي كرد و در روز پس از ملاقات نيز، دوباره تماس گرفته مي شد تا از حضور بيماران در جلسه ملاقات اطمينان حاصل شود. بيماران به مدت دوازده ماه پس ازترخيص، پيگيري شدند. پيامدهاي اوليه اين مطالعه، طول مدت اقامت در بيمارستان و هرگونه بستري روان پزشكي در طول مدت دوازده ماهِ پيگيري و پيامد ثانويه آن، شدت علائم آسيب رواني بيماران درطول مدت پيگيري بود. نتيجه گيري: اين مقاله، پروتكل مطالعه كارآزمايي باليني شاهددار و تصادفي بود كه اثربخشي پيگيري تلفني را در درمانگاه سرپايي و در افراد مبتلا به اختلال هاي شديد روان پزشكي در ايران بررسي كرد. يافته هاي اين گونه مطالعات، مي تواند بر سياست گذاري و برنامه ريزي ها در سطح كشور براي افراد مبتلا به اختلال هاي شديد روان پزشكي موثر باشد.

Objectives This study aims to determine the effectiveness of telephone follow-up in patients with severe mental illness after discharge from hospital compared to Treatment As Usual (TAU). Methods This is a randomized control trial with the primary hypothesis that telephone follow-up for patients with severe mental disorders in outpatient clinic would be more effective when compared to TAU in reducing the length of hospital stay and any psychiatric hospitalization. The sample population was recruited from Iran Hospital. After obtaining informed written consent, the patients were randomized into two intervention and control groups. In the intervention group, the research team closely followed the patients by telephone a day before their psychiatric follow-up visit after discharge, for timely attendance and also the day following the appointment to be ensured about their attendance. Patients were then followed up for 12 months afterward. The primary outcome measures were length of hospital stay and any hospitalization during 12 months follow-up. The secondary outcome measure was the severity of the patients’ psychopathology during the follow-up period. Conclusion This article presents a study protocol for an RCT that assesses the effectiveness of telephone follow-up for patients with severe mental disorders in an outpatient clinical setting in Iran. The findings of this study can influence policy-making and planning for patients with severe mental disorders across the country.