نقد و بررسي كتاب بحران در جامعه شناسي: نياز به داروين/بحران در خرد انساني

كتاب بحران در جامعه شناسي: نياز به داروين اثر جوزف لوپرياتو (2015 ـ 1928) جامعه شناس ايتاليايي و دانشجوي سابقش تيموتي آلن كريپن پس از هفده سال از انتشار متن اصلي (لوپرياتو و كريپن، 1999) با ترجمه حسين حسني در تابستان 1395 به بازار كتاب عرضه شده است. نويسنده اصلي كتاب با ترجمه مقاله اش با عنوان «ويلفردو پارتو: ديدگاه زيست شناسي اجتماعي، نظام و انقلاب» (لوپرياتو، 1372) براي پژوهشگران ايراني تاحدي شناخته شده است. كتاب از سه بخش و در مجموع نه فصل تشكيل شده است. بخش اول با عنوان «از نويدهاي نخستين تا عميق ترشدن بحران» به داعيه هاي تكاملي بنيان گذاران جامعه شناسي و سپس فراموشي آن ها و بالاخره عميق ترشدن بحران در جامعه شناسي مي پردازد. در بخش دوم با عنوان «عناصر نظريه تكامل» به بررسي نظريه انتخاب طبيعي داروين و عناصر علم رفتار تكاملي پرداخته مي شود. در بخش سوم نيز با عنوان «انطباق پذيري گزينشي و دلالت هاي كاربردي آن» وابستگي امر فرهنگي به امر زيستي و به عبارت بهتر بنيادهاي زيستي حوزه هايي چون تمايزات جنسيتي، قشربندي اجتماعي، و قوميت مورد بررسي قرار مي گيرد. با توجه به مجموع آثار اين دو نويسنده، آنان را مي توان مدافع گسترش رويكرد نو دارويني، رويكرد نو پارتويي در جامعه شناسي يا هوادار زيست شناسي اجتماعي، جامعه زيست شناسي (ويلسون، 1975)، علم رفتاري تكاملي و علم اجتماعي تكاملي و رفتار اجتماعي حيواني دانست. اين نوشتار به نقد محتوايي اثر يعني ديدگاه هاي نويسندگان كتاب مي پردازد و بنابراين واجد نقدهاي احتمالي درباره ويژگي هاي شكلي و ترجمه محتوايي كتاب نمي باشد.