بررسي مشكلات آموزش باليني و ارائه ي راهكارهايي براي بهبود كيفيت آن از ديدگاه دانشجويان رشته مامايي

مقدمه: در آموزش باليني، دانشجو در تعامل با مربي و محيط آموزشي باليني، مفاهيم آموخته شده نظري و عملي قبلي را در موقعيت‌هاي واقعي و بر روي بيماران واقعي به كار مي‌بندد. بنابراين هرگونه ضعف در زمينه آموزش باليني دانشجويان موجب ضعف و كاهش كارايي دانش­آموختگان خواهد شد. نتايج بسياري از مطالعات بيانگر آن است كه شكاف نسبتاً عميقي در روند آموزش علمي پرستاري و مامايي و عملكرد باليني دانشجويان وجود دارد و آموزش‌هاي باليني موجود، توانايي لازم را براي ابراز مهارت باليني به دانشجو نمي­دهد. لذا هدف مطالعه حاضر بررسي مشكلات آموزش باليني از ديدگاه دانشجويان رشته مامايي و ارائه‌ي راهكارهايي براي بهبود كيفيت آن بود. رو‌ش‌ها: در اين مطالعه توصيفي، كليه دانشجويان ترم‌ 7 و 8 كارشناسي مامايي سال تحصيلي 93‌-‌92 به صورت نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات، پرسشنامه‌ي دو بخشي شامل اطلاعات دموگرافيك و 30 سوال جهت بررسي مشكلات باليني در سه حيطه‌ي عوامل فردي، عوامل مربوط به مربي و عوامل محيطي- فيزيكي و يك سوال باز درخصوص ارائه راهكارهايي براي بهبود كيفيت آموزش باليني بود. پس از جمع­آوري اطلاعات، داده‌ها با استفاده از آمار توصيفي (ميانگين، فراواني) و از طريق نرم­افزار آماري SPSS تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: در اين بررسي ‌88‌ درصد از دانشجويان معتقد بودند كه انگيزه‌ي فردي و علاقه به رشته‌ي تحصيلي بر كيفيت عملكرد باليني دانشجو در دوران كارورزي اثر مي­كند. 97 درصد از دانشجويان اظهار كردند كه تعداد دانشجويان هر گروه، بر كيفيت آموزش باليني در كارورزي موثر است. 92‌‌درصد از واحد‌هاي پژوهش بيان كردند برخورد پرسنل درماني و همچنين امكانات و تجهيزات محل كارورزي بر كيفيت آموزش باليني تاثير دارد. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي اين مطالعه، جذب و به كارگيري اساتيد باليني مجرب، تلاش در جهت بهسازي محيط آموزشي، توسعه‌ي همكاري بين مدرسين و بخش‌هاي باليني و توجه به هماهنگي و تناسب بين محتواي آموزش تئوري و مباحث عملي مي­تواند منجر به بهبود آموزش باليني شود.