چكيده فارسي :
بر پايه مفاد قاعده هشدار، هركس پيش از انجام هرگونه كار زيان‌آور، به افراد در معرض خطر، هشدار و آگاهي بايسته جهت گريز از منطقه خطر و جلوگيري از خسارات وارده را بدهد، در صورت بي‌توجهي هشدار گيرنده و ورود زيان به وي، هشداردهنده معاف از مسئوليت مدني و كيفري خواهد بود. بي‌گمان براي معافيت هشداردهنده طبق قاعده هشدار شرايطي نيز ازجمله روا بودن فعاليت انجام‌شده، رسيدن هشدار به مخاطب، مؤثر واقع‌شدن هشدار و غيره نياز است. نظر به كاركرد بسيار حساس و پيشگيرانه‌ى آن، در اين نوشتار كوشش شده است صرف‌نظر از منابع و مستندات قاعده، به مباني و شرايط قاعده هشدار بپردازد و درنهايت در تلاش بازنمايي اين امر است كه در قاعده هشدار، عدم مسئوليت هشداردهنده (عامل زيان) و بالتبع تحميل تاوان زيان به مخاطب هشدار بر پايه قطع رابطه استناد است. در قانون مجازات اسلامي مصوب 1392 و رويه قضايي همين دست آورد را مي‌توان برداشت كرد.
چكيده لاتين :
On the basis of the provisions of the warning, anyone before giving up any harmful work should give the persons at risk, warnings and awareness to escape from the danger zone and prevent damage to them, in the event of neglecting the alert and receiving damage to He, the Warner, will be exempt from civil and criminal liability. Certain exemptions, in accordance with the rule of warning, also require conditions such as the validity of the activity performed, the warning to the addressee, the effectiveness of the warning, and so on. In view of its highly sensitive and preventive work, this paper attempts to ignore the principles and conditions of the rule, irrespective of the sources and documentation of the rule, and ultimately, in the attempt to represent that, in the guiding principle, the non-responsibility of the Warner (the cause of the loss ) And, consequently, the imposition of a damages loss to the target audience is based on the disconnected citation relationship. In the Islamic Penal Code of 1392 and the judicial procedure, this achievement can be deduced.
