بررسي فرآيند تنش زدايي ارتعاشي، مدهاي مختلف آن و مقايسه با تنش گيري حرارتي

تنش باقيمانده تنشي است كه بر اثر انجام عمليات خاصي در جسم باقي مي ماند و در حاليكه جسم تحت هيچ بارگذاري خارجي نيست نيز وجود دارد. چون تنش هاي باقيمانده توسط تغيير شكل مومسان غيريكنواخت توليد مي شوند، بررسي تنش هاي باقيمانده اي كه در هر فرآيند فلزكاري ايجاد مي شوند، اهميت دارد. مهمترين دلايل بوجود آمدن تنش هاي باقيمانده را مي توان از ديدگاه منشاء حرارتي، مكانيكي و تغيير فاز بررسي نمود. براي از بين بردن تنش هاي باقيمانده موجود در قطعات مي توان از تنش گيري حرارتي، فشاري، ارتعاشي، سرمايش زير صفر، چكش كاري، كششي و پير كردن طبيعي استفاده نمود. متداولترين روش مورد استفاده براي حذف تنش هاي باقيمانده، تنش زدايي حرارتي مي باشد، اما اين روش داراي محدوديت هايي نيز مي باشد. روشي كه اخيراً مورد توجه محققان قرار گرفته، روش تنش زدايي ارتعاشي است. پارامترهاي تاثيرگذار در تنش زدايي ارتعاشي؛ دامنه ارتعاشات، اندازه و گردايان تنش پسماند و تعداد سيكل هاي اعمالي مي باشد. مهمترين پارامتر تاثيرگذار، دامنه ارتعاش مي باشد. هدف تحقيق پيشرو بررسي و مقايسه دو روش تنش زدايي حرارتي و تنش زدايي ارتعاشي و نتيجه گيري از بحث مي باشد.