بررسي نقش مديريت شهري در افزايش مشاركت هاي اجتماعي با تاكيد بر محله محوري (مطالعه موردي: منطقه ۸ تهران)

Investigating the Role of Urban Management in Increasing Social Participation with Emphasis on Neighborhood (Case Study: Tehran District 8)

هر ساله برنامه هاي عمراني- اجتماعي و فرهنگي مختلفي اجرا مي شود كه نقش شهروندان در آنها تا حدودي موثر است. اما سهم و ميزان مشاركت شهروندان مي تواند بيش از گذشته افزايش يابد. اين اتفاق مي تواند تحقق پذيري بيشتر برنامه ها و رويكرد اجتماعي شهرداري را تقويت كنداين پژوهش با هدف سنجش ميزان بالفعل مشاركت شهروندان تهران در برنامه هاي مديريت شهري، تدوين مدل و الگوي اجرايي و عملياتي به منظور افزايش مشاركت پذيري صورت گرفته است. تحقيق از نوع توصيفي است كه داده ها با تركيبي از روش هاي كمي و كيفي جمع آوري شده است. بخش اول از طريق پيمايش و استفاده از فرمول كوكران با حجم نمونه 384 نفر با ابزار پرسشنامه در سطح محلات ۱۳گانه منطقه ۸ تهران تكميل و تحليل شده است. همچنين مصاحبه هاي فردي، نيمه متمركز و فوكوس گروپ به منظور جمع آوري داده هاي كيفي از گروههاي ديگر صورت گرفته است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد به طور ميانگين حدود ۶۰ درصد برنامه هاي اجرا شده توسط حوزه هاي مختلف شهرداري مشاركت مردمي را همراه خود داشته است اما عدم پايداري و تغيير اولويت ها منجر به كاهش مشاركت و استمرار آن شده است. همچنين عدم تعريف درست جايگاه شوراياري ها و سراهاي محلات شكلي ناقص از مشاركت مردمي و بومي را رقم زده است. نتايج نشان مي دهد اقدامات مديريت شهري كه ميزان بالاتري از فرايند اطلاع رساني و آگاهي سازي را داشته است با همراهي بيشتر شهروندان روبرو است.

Abstract: Every year, many developmental, social and cultural plans are implemented in which citizens have a more or less prominent role. However, the role of citizens and their participation should be promoted to accelerate the implementation of plans and promote the social approach adopted by municipalities. Therefore, the present status of public participation and methods of its promotion should be investigated. The purpose of the research is to evaluate the actual participation of Tehran citizens in urban management plans and develop an operational model to promote public participation. The study is a descriptive one in which the data were collected by a mixed research method, i.e. both qualitative and quantitative. Based on Cochran's sample size formula, the sample size is estimated to be 384. The first phase of the survey is completed by distributing a questionnaire between residents of the 13 neighborhoods in district eight in Tehran. The results indicate that almost 60 percent of all the plans implemented by departments and units of the municipality have included public participation; however, inconsistency and changes in priorities have caused a reduction in continued participation. Furthermore, the unclear definition of the role of Support Councils and Neighborhood Houses (Sara-ye Mahalleh) has resulted in ineffective public participation. The results indicate that if citizens are made well aware of the measures taken by urban management, they will cooperate more to have them implemented. The suggestions provided at the end of the research are meant to increase public participation and overcome the obstacles identified.