كاربست گفتمان عاطفي در متون تعليمي با تكيه بر باب پنجم گلستان سعدي

Emotional discourse application in didactic texts: In the case of fifth chapter of Sa'di's Golestan

در متون تعليمي برقراري ارتباط مؤثر با مخاطب اهميت بسيار دارد. باب پنجم گلستان سعدي نمونه ­اي كارآمد در اين ارتباط است و شامل مجموعه مهارت‌هايي است كه براي مديريّت عواطف بشري و به‌منظور تبديل وضعيتي تنش‌زا به وضعيتي مطلوب به كار مي‌رود. موضوع اين باب نيز توصيف هيجانات دوران جواني است. چرخش رويكرد مخاطب از اثر زودگذر به اثر ماندگار در رويارويي با يك متن تعليمي مسلماً مشروط بر تأمّل و ممارست در تعاليم آن است. بر اساس همين ضرورت، در اين نوشتار باب پنجم گلستان از منظر گفتمان عاطفي بررسي شده است. در اين تحقيق، مباني نظري، تقسيم‌بندي هيجانات اساسي از شيوِر و نظريّة هوش هيجاني از گلمن و همچنين مباني نظري مربوط به توانش‌هاي چهارگانه و گفتمان عاطفي در نشانه‌معناشناسي و زبانشناسي جديد بوده‌است. نتايج تحقيق نشان مي­دهد كه لذت مهم‌ترين كنش عاطفي در اين متن است كه تفاهم و هماهنگي ميان هم‌نشينان از عوامل اصلي ايجاد آن است. همچنين از منظر گفتماني ادّعاي حضور گفته­پرداز به‌عنوان داناي محدود، واقع­گرايي و باورپذيري متن را افرايش داده است.

An effective communication with the audience is of high importance in a didactic context. The fifth chapter of Sa’di’s Golestan, as an efficient sample of this case, offers a set of skills to manage human emotions in order to turn an undesired full of tension situation into a pleasured one, focusing mainly on the presentation of emotional tensions of springtime. Turning the audience approach from the state effect into the trait effect, dealing with a didactic context is certainly depended on the contemplation and perseverance in the themes .Based on this necessity, this research has investigated the fifth chapter of Golestan in the terms of emotional discourse. The present research is theorically based on Shaver’s fundamental emotions, and Goleman’s emotional intelligence in addition to theoretical fundaments corresponding to quadruplet competences and emotional D.A. in signosemiotics and modern linguistics. According to Sa’di, the mutual coordination of companions would lead to a "pleasant life" as the main emotional action. Also from the perspective of discourse, claiming the presence of the enunciator, as the limited narrator, would have increased the realism and believability of the text.